ἱπποπόταμος

ἱπποπόταμος

See also: ιπποπόταμος

Ancient Greek

Etymology

From ῐ̔́ππος (híppos, “horse”) +‎ ποτᾰμός (potamós, “river”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.pó.ta.mos/ → /ip.poˈpo.ta.mos/ → /i.poˈpo.ta.mos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.pó.ta.mos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.poˈpo.ta.mos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.poˈpo.ta.mos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.poˈpo.ta.mos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈpo.ta.mos/

Noun

ῐ̔πποπότᾰμος • (hippopótamos) m (genitive ῐ̔πποποτᾰ́μου); second declension

1. hippopotamus

Inflection

Second declension of ὁ ῐ̔πποπότᾰμος; τοῦ ῐ̔πποποτᾰ́μου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ῐ̔πποπότᾰμος ho hippopótamos	τὼ ῐ̔πποποτᾰ́μω tṑ hippopotámō	οἱ ῐ̔πποπότᾰμοι hoi hippopótamoi
Genitive	τοῦ ῐ̔πποποτᾰ́μου toû hippopotámou	τοῖν ῐ̔πποποτᾰ́μοιν toîn hippopotámoin	τῶν ῐ̔πποποτᾰ́μων tôn hippopotámōn
Dative	τῷ ῐ̔πποποτᾰ́μῳ tôi hippopotámōi	τοῖν ῐ̔πποποτᾰ́μοιν toîn hippopotámoin	τοῖς ῐ̔πποποτᾰ́μοις toîs hippopotámois
Accusative	τὸν ῐ̔πποπότᾰμον tòn hippopótamon	τὼ ῐ̔πποποτᾰ́μω tṑ hippopotámō	τοὺς ῐ̔πποποτᾰ́μους toùs hippopotámous
Vocative	ῐ̔πποπότᾰμε hippopótame	ῐ̔πποποτᾰ́μω hippopotámō	ῐ̔πποπότᾰμοι hippopótamoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Danish: flodhest (calque)
• → German: Flusspferd (calque)
• → English: river horse (calque)
• → Latin: hippopotamus (see there for further descendants)
• → Old Armenian: գետաձի (getaji) (calque)

References

• ἱπποπόταμος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱπποπόταμος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette