ἱππομάραθον

ἱππομάραθον

Ancient Greek

Alternative forms

• ἱππομάραθρον (hippomárathron)

Etymology

From ῐ̔́ππος (híppos, “horse”) +‎ μάραθον (márathon, “fennel”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hip.po.má.ra.tʰon/ → /ip.poˈma.ra.θon/ → /i.poˈma.ra.θon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hip.po.má.ra.tʰon/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ip.poˈma.ra.tʰon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ip.poˈma.ra.θon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ip.poˈma.ra.θon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈma.ra.θon/

Noun

ἱππομᾰ́ρᾰθον • (hippomárathon) n (genitive ἱππομᾰρᾰ́θου); second declension

1. horse fennel (Prangos ferulacea)

Inflection

Second declension of τὸ ἱππομᾰ́ρᾰθον; τοῦ ἱππομᾰρᾰ́θου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ ἱππομᾰ́ρᾰθον tò hippomárathon	τὼ ἱππομᾰρᾰ́θω tṑ hippomaráthō	τᾰ̀ ἱππομᾰ́ρᾰθᾰ tà hippomáratha
Genitive	τοῦ ἱππομᾰρᾰ́θου toû hippomaráthou	τοῖν ἱππομᾰρᾰ́θοιν toîn hippomaráthoin	τῶν ἱππομᾰρᾰ́θων tôn hippomaráthōn
Dative	τῷ ἱππομᾰρᾰ́θῳ tôi hippomaráthōi	τοῖν ἱππομᾰρᾰ́θοιν toîn hippomaráthoin	τοῖς ἱππομᾰρᾰ́θοις toîs hippomaráthois
Accusative	τὸ ἱππομᾰ́ρᾰθον tò hippomárathon	τὼ ἱππομᾰρᾰ́θω tṑ hippomaráthō	τᾰ̀ ἱππομᾰ́ρᾰθᾰ tà hippomáratha
Vocative	ἱππομᾰ́ρᾰθον hippomárathon	ἱππομᾰρᾰ́θω hippomaráthō	ἱππομᾰ́ρᾰθᾰ hippomáratha
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• ἱππομάραθον in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱππομάραθον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette