ἱερόδουλος

ἱερόδουλος

Ancient Greek

Etymology

From ἱερός (hierós, “sacred”) +‎ δοῦλος (doûlos, “slave”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hiː.e.ró.duː.los/ → /i.eˈro.ðu.los/ → /i.eˈro.ðu.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hiː.e.ró.duː.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.eˈro.du.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.eˈro.ðu.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.eˈro.ðu.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.eˈro.ðu.los/

Noun

ῑ̔ερόδουλος • (hīeródoulos) m or f (genitive ῑ̔εροδούλου); second declension

1. hierodule, a temple slave, often one performing religious prostitution

Inflection

Second declension of ὁ ῑ̔ερόδουλος; τοῦ ῑ̔εροδούλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ῑ̔ερόδουλος ho hīeródoulos	τὼ ῑ̔εροδούλω tṑ hīerodoúlō	οἱ ῑ̔ερόδουλοι hoi hīeródouloi
Genitive	τοῦ ῑ̔εροδούλου toû hīerodoúlou	τοῖν ῑ̔εροδούλοιν toîn hīerodoúloin	τῶν ῑ̔εροδούλων tôn hīerodoúlōn
Dative	τῷ ῑ̔εροδούλῳ tôi hīerodoúlōi	τοῖν ῑ̔εροδούλοιν toîn hīerodoúloin	τοῖς ῑ̔εροδούλοις toîs hīerodoúlois
Accusative	τὸν ῑ̔ερόδουλον tòn hīeródoulon	τὼ ῑ̔εροδούλω tṑ hīerodoúlō	τοὺς ῑ̔εροδούλους toùs hīerodoúlous
Vocative	ῑ̔ερόδουλε hīeródoule	ῑ̔εροδούλω hīerodoúlō	ῑ̔ερόδουλοι hīeródouloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ἱερόδουλος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἱερόδουλος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette