ἱεροφάντης

ἱεροφάντης

Ancient Greek

Alternative forms

• ἱεροφᾰ́ντωρ (hierophántōr)

Etymology

From ἱερός (hierós, “holy”) +‎ φαίνω (phaínō, “show”) +‎ -της (-tēs, masculine agent-noun suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hi.e.ro.pʰán.tɛːs/ → /i.e.roˈɸan.tis/ → /i.e.roˈfan.dis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hi.e.ro.pʰán.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.e.roˈpʰan.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.e.roˈɸan.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.e.roˈfan.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.e.roˈfan.dis/

Noun

ἱεροφᾰ́ντης • (hierophántēs) m (genitive ἱεροφᾰ́ντου); first declension

1. hierophant, one who teaches rites of sacrifice and worship
2. (at Rome) pontifex, high priest
3. hierophant, a mystical expounder

Declension

First declension of ὁ ἱεροφᾰ́ντης; τοῦ ἱεροφᾰ́ντου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱεροφᾰ́ντης ho hierophántēs	τὼ ἱεροφᾰ́ντᾱ tṑ hierophántā	οἱ ἱεροφᾰ́νται hoi hierophántai
Genitive	τοῦ ἱεροφᾰ́ντου toû hierophántou	τοῖν ἱεροφᾰ́νταιν toîn hierophántain	τῶν ἱεροφᾰντῶν tôn hierophantôn
Dative	τῷ ἱεροφᾰ́ντῃ tôi hierophántēi	τοῖν ἱεροφᾰ́νταιν toîn hierophántain	τοῖς ἱεροφᾰ́νταις toîs hierophántais
Accusative	τὸν ἱεροφᾰ́ντην tòn hierophántēn	τὼ ἱεροφᾰ́ντᾱ tṑ hierophántā	τοὺς ἱεροφᾰ́ντᾱς toùs hierophántās
Vocative	ἱεροφᾰ́ντᾰ hierophánta	ἱεροφᾰ́ντᾱ hierophántā	ἱεροφᾰ́νται hierophántai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἱεροφᾰντέω (hierophantéō)
• ἱεροφᾰντῐ́ᾱ (hierophantíā)
• ἱεροφᾰντῐκός (hierophantikós)
• ἱεροφᾰ́ντρῐᾰ (hierophántria)

 

Descendants

• → English: hierophant
• → Italian: ierofante

Further reading

• “ἱεροφάντης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἱεροφάντης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ἱεροφάντης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette