ἱεροπομπός

ἱεροπομπός

Ancient Greek

Etymology

From ἱερός (hierós, “holy, sacred”) +‎ πομπός (pompós, “conductor”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hi.e.ro.pom.pós/ → /i.e.ro.pomˈpos/ → /i.e.ro.pomˈbos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hi.e.ro.pom.pós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.e.ro.pomˈpos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.e.ro.pomˈpos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.e.ro.pomˈpos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.e.ro.pomˈbos/

Noun

ἱεροπομπός • (hieropompós) m (genitive ἱεροπομποῦ); second declension

1. one who conveys the sacred tribute

Declension

Second declension of ὁ ἱεροπομπός; τοῦ ἱεροπομποῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἱεροπομπός ho hieropompós	τὼ ἱεροπομπώ tṑ hieropompṓ	οἱ ἱεροπομποί hoi hieropompoí
Genitive	τοῦ ἱεροπομποῦ toû hieropompoû	τοῖν ἱεροπομποῖν toîn hieropompoîn	τῶν ἱεροπομπῶν tôn hieropompôn
Dative	τῷ ἱεροπομπῷ tôi hieropompôi	τοῖν ἱεροπομποῖν toîn hieropompoîn	τοῖς ἱεροπομποῖς toîs hieropompoîs
Accusative	τὸν ἱεροπομπόν tòn hieropompón	τὼ ἱεροπομπώ tṑ hieropompṓ	τοὺς ἱεροπομπούς toùs hieropompoús
Vocative	ἱεροπομπέ hieropompé	ἱεροπομπώ hieropompṓ	ἱεροπομποί hieropompoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἱεροπομπός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press