Ἱεραπολίτης

Ἱεραπολίτης

Ancient Greek

Etymology

From Ῑ̔ερᾱ́πολῐς (Hīerā́polis, “Hierapolis”) +‎ -της (-tēs, masculine demonymic suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hiː.e.raː.po.lǐː.tɛːs/ → /i.e.ra.poˈli.tis/ → /i.e.ra.poˈli.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hiː.e.raː.po.lǐː.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)i.e.ra.poˈli.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.e.ra.poˈli.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.e.ra.poˈli.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.e.ra.poˈli.tis/

Noun

Ῑ̔ερᾱπολῑ́της • (Hīerāpolī́tēs) m (genitive Ῑ̔ερᾱπολῑ́του); first declension

1. an inhabitant of Hierapolis; a Hierapolitan

Inflection

First declension of ὁ Ῑ̔ερᾱπολῑ́της; τοῦ Ῑ̔ερᾱπολῑ́του (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Ῑ̔ερᾱπολῑ́της ho Hīerāpolī́tēs	τὼ Ῑ̔ερᾱπολῑ́τᾱ tṑ Hīerāpolī́tā	οἱ Ῑ̔ερᾱπολῖται hoi Hīerāpolîtai
Genitive	τοῦ Ῑ̔ερᾱπολῑ́του toû Hīerāpolī́tou	τοῖν Ῑ̔ερᾱπολῑ́ταιν toîn Hīerāpolī́tain	τῶν Ῑ̔ερᾱπολῑτῶν tôn Hīerāpolītôn
Dative	τῷ Ῑ̔ερᾱπολῑ́τῃ tôi Hīerāpolī́tēi	τοῖν Ῑ̔ερᾱπολῑ́ταιν toîn Hīerāpolī́tain	τοῖς Ῑ̔ερᾱπολῑ́ταις toîs Hīerāpolī́tais
Accusative	τὸν Ῑ̔ερᾱπολῑ́την tòn Hīerāpolī́tēn	τὼ Ῑ̔ερᾱπολῑ́τᾱ tṑ Hīerāpolī́tā	τοὺς Ῑ̔ερᾱπολῑ́τᾱς toùs Hīerāpolī́tās
Vocative	Ῑ̔ερᾱπολῖτᾰ Hīerāpolîta	Ῑ̔ερᾱπολῑ́τᾱ Hīerāpolī́tā	Ῑ̔ερᾱπολῖται Hīerāpolîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: Ιεραπολίτης (Ierapolítis)