ἰσομέτρητος

ἰσομέτρητος

Ancient Greek

Etymology

ῐ̓́σος (ísos, “equal”) +‎ μέτρον (métron, “measure”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /i.so.mé.trɛː.tos/ → /i.soˈme.tri.tos/ → /i.soˈme.tri.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /i.so.mé.trɛː.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.soˈme.tre̝.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.soˈme.tri.tos/

Adjective

ῐ̓σομέτρητος • (isométrētos) m or f (neuter ῐ̓σομέτρητον); second declension

1. of equal measure; isometric

Inflection

Second declension of ῐ̓σομέτρητος; ῐ̓σομέτρητον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ῐ̓σομέτρητος isométrētos	ῐ̓σομέτρητον isométrēton		ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō		ῐ̓σομέτρητοι isométrētoi	ῐ̓σομέτρητᾰ isométrēta
Genitive		ῐ̓σομετρήτου isometrḗtou	ῐ̓σομετρήτου isometrḗtou		ῐ̓σομετρήτοιν isometrḗtoin	ῐ̓σομετρήτοιν isometrḗtoin		ῐ̓σομετρήτων isometrḗtōn	ῐ̓σομετρήτων isometrḗtōn
Dative		ῐ̓σομετρήτῳ isometrḗtōi	ῐ̓σομετρήτῳ isometrḗtōi		ῐ̓σομετρήτοιν isometrḗtoin	ῐ̓σομετρήτοιν isometrḗtoin		ῐ̓σομετρήτοις isometrḗtois	ῐ̓σομετρήτοις isometrḗtois
Accusative		ῐ̓σομέτρητον isométrēton	ῐ̓σομέτρητον isométrēton		ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō		ῐ̓σομετρήτους isometrḗtous	ῐ̓σομέτρητᾰ isométrēta
Vocative		ῐ̓σομέτρητε isométrēte	ῐ̓σομέτρητον isométrēton		ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō	ῐ̓σομετρήτω isometrḗtō		ῐ̓σομέτρητοι isométrētoi	ῐ̓σομέτρητᾰ isométrēta
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ῐ̓σομετρήτως isometrḗtōs			ῐ̓σομετρητότερος isometrētóteros			ῐ̓σομετρητότᾰτος isometrētótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• English: isometric

References

• “ἰσομέτρητος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press