ἰσοδίαιτος
Ancient Greek
Etymology
ἴσος (ísos) + δίαιτα (díaita)
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /i.so.dí.ai̯.tos/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /i.soˈdi.ɛ.tos/
- (4th CE Koine) IPA(key): /i.soˈði.ɛ.tos/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /i.soˈði.e.tos/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /i.soˈði.e.tos/
Adjective
ἰσοδίαιτος • (isodíaitos) m or f (neuter ἰσοδίαιτον); second declension
- living on an equal footing
Declension
Second declension of ἰσοδίαιτος; ἰσοδίαιτον (Attic)
Number | Singular | Dual | Plural | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Case/Gender | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | Masculine / Feminine | Neuter | ||||||||
Nominative | ἰσοδίαιτος isodíaitos | ἰσοδίαιτον isodíaiton | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδίαιτοι isodíaitoi | ἰσοδίαιτᾰ isodíaita | ||||||||
Genitive | ἰσοδιαίτου isodiaítou | ἰσοδιαίτου isodiaítou | ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin | ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin | ἰσοδιαίτων isodiaítōn | ἰσοδιαίτων isodiaítōn | ||||||||
Dative | ἰσοδιαίτῳ isodiaítōi | ἰσοδιαίτῳ isodiaítōi | ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin | ἰσοδιαίτοιν isodiaítoin | ἰσοδιαίτοις isodiaítois | ἰσοδιαίτοις isodiaítois | ||||||||
Accusative | ἰσοδίαιτον isodíaiton | ἰσοδίαιτον isodíaiton | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδιαίτους isodiaítous | ἰσοδίαιτᾰ isodíaita | ||||||||
Vocative | ἰσοδίαιτε isodíaite | ἰσοδίαιτον isodíaiton | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδιαίτω isodiaítō | ἰσοδίαιτοι isodíaitoi | ἰσοδίαιτᾰ isodíaita | ||||||||
Derived forms | Adverb | Comparative | Superlative | |||||||||||
ἰσοδιαίτως isodiaítōs | ἰσοδιαιτότερος isodiaitóteros | ἰσοδιαιτότᾰτος isodiaitótatos | ||||||||||||
Notes: |
|
Further reading
- ἰσοδίαιτος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
- ἰσοδίαιτος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press