ἡλιομαντεία

ἡλιομαντεία

Ancient Greek

Etymology

From ἥλῐος (hḗlios, “sun”) +‎ μαντεία (manteía, “divination”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hɛː.li.o.man.těː.aː/ → /i.li.o.manˈti.a/ → /i.li.o.manˈdi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hɛː.li.o.man.těː.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)e̝.li.o.manˈti.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.li.o.manˈti.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.li.o.manˈti.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.li.o.manˈdi.a/

Noun

ἡλῐομᾰντείᾱ • (hēliomanteíā) f (genitive ἡλῐομᾰντείᾱς); first declension

1. magical invocation of the sun

Inflection

First declension of ἡ ἡλῐομᾰντείᾱ; τῆς ἡλῐομᾰντείᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ἡλῐομᾰντείᾱ hē hēliomanteíā	τὼ ἡλῐομᾰντείᾱ tṑ hēliomanteíā	αἱ ἡλῐομᾰντεῖαι hai hēliomanteîai
Genitive	τῆς ἡλῐομᾰντείᾱς tês hēliomanteíās	τοῖν ἡλῐομᾰντείαιν toîn hēliomanteíain	τῶν ἡλῐομᾰντειῶν tôn hēliomanteiôn
Dative	τῇ ἡλῐομᾰντείᾳ têi hēliomanteíāi	τοῖν ἡλῐομᾰντείαιν toîn hēliomanteíain	ταῖς ἡλῐομᾰντείαις taîs hēliomanteíais
Accusative	τὴν ἡλῐομᾰντείᾱν tḕn hēliomanteíān	τὼ ἡλῐομᾰντείᾱ tṑ hēliomanteíā	τᾱ̀ς ἡλῐομᾰντείᾱς tā̀s hēliomanteíās
Vocative	ἡλῐομᾰντείᾱ hēliomanteíā	ἡλῐομᾰντείᾱ hēliomanteíā	ἡλῐομᾰντεῖαι hēliomanteîai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ἡλιομαντεία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press