ἔτυμον
Ancient Greek
Etymology
Neuter substantive of ἔτῠμος (étumos, “true, real”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /é.ty.mon/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ˈe.ti.mon/
Noun
ἔτῠμον • (étumon) n (genitive ἐτῠ́μου); second declension
- the true sense of a word according to its origins, its etymology
- 100 BCE – 1 BCE, Diodorus Siculus, Library 1.11
- 46 CE – 120 CE, Plutarch, Moralia 2.278c
- 250 CE – 350 CE, Athenaeus, Deipnosophistae 13.571d
Declension
Second declension of τὸ ἔτῠμον; τοῦ ἐτῠ́μου (Attic)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | τὸ ἔτῠμον tò étumon | τὼ ἐτῠ́μω tṑ etúmō | τᾰ̀ ἔτῠμᾰ tà étuma | ||||||||||
Genitive | τοῦ ἐτῠ́μου toû etúmou | τοῖν ἐτῠ́μοιν toîn etúmoin | τῶν ἐτῠ́μων tôn etúmōn | ||||||||||
Dative | τῷ ἐτῠ́μῳ tôi etúmōi | τοῖν ἐτῠ́μοιν toîn etúmoin | τοῖς ἐτῠ́μοις toîs etúmois | ||||||||||
Accusative | τὸ ἔτῠμον tò étumon | τὼ ἐτῠ́μω tṑ etúmō | τᾰ̀ ἔτῠμᾰ tà étuma | ||||||||||
Vocative | ἔτῠμον étumon | ἐτῠ́μω etúmō | ἔτῠμᾰ étuma | ||||||||||
Notes: |
|
Descendants
- → Esperanto: etimo
- → English: etymon
- → French: étymon
- → Latin: etymon
- → Italian: etimo
- → Portuguese: étimo
- → Sicilian: ètimu
- → Spanish: étimo
Adjective
ἔτῠμον • (étumon)
- masculine accusative singular of ἔτῠμος (étumos)
- neuter nominative singular of ἔτῠμος (étumos)
- neuter accusative singular of ἔτῠμος (étumos)
- neuter vocative singular of ἔτῠμος (étumos)
Further reading
- “ἔτυμον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press