ἐκπλήσσω

ἐκπλήσσω

Ancient Greek

Alternative forms

• ἐκπλήττω (ekplḗttō) – Attic

Etymology

From ἐκ- (ek-, “out of”) +‎ πλήσσω (plḗssō, “to strike, to smite”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ek.plɛ̌ːs.sɔː/ → /ekˈplis.so/ → /ekˈpli.so/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ek.plɛ̌ːs.sɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ekˈple̝s.so/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ekˈplis.so/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ekˈplis.so/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ekˈpli.so/

Verb

ἐκπλήσσω • (ekplḗssō)

1. To strike out of, to drive away from, to expel.
   1. To drive out of one's senses by a sudden shock, to amaze, to astound.
      1. (generally, of any sudden, overpowering passion) To be struck with desire.
      2. To frighten.

Inflection

   Present: ἐκπλήσσω, ἐκπλήσσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπλήσσω	ἐκπλήσσεις	ἐκπλήσσει	ἐκπλήσσετον	ἐκπλήσσετον	ἐκπλήσσομεν	ἐκπλήσσετε	ἐκπλήσσουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπλήσσω	ἐκπλήσσῃς	ἐκπλήσσῃ	ἐκπλήσσητον	ἐκπλήσσητον	ἐκπλήσσωμεν	ἐκπλήσσητε	ἐκπλήσσωσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήσσοιμῐ	ἐκπλήσσοις	ἐκπλήσσοι	ἐκπλήσσοιτον	ἐκπλησσοίτην	ἐκπλήσσοιμεν	ἐκπλήσσοιτε	ἐκπλήσσοιεν
	imperative		ἔκπλησσε	ἐκπλησσέτω	ἐκπλήσσετον	ἐκπλησσέτων		ἐκπλήσσετε	ἐκπλησσόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπλήσσομαι	ἐκπλήσσῃ, ἐκπλήσσει	ἐκπλήσσεται	ἐκπλήσσεσθον	ἐκπλήσσεσθον	ἐκπλησσόμεθᾰ	ἐκπλήσσεσθε	ἐκπλήσσονται
	subjunctive	ἐκπλήσσωμαι	ἐκπλήσσῃ	ἐκπλήσσηται	ἐκπλήσσησθον	ἐκπλήσσησθον	ἐκπλησσώμεθᾰ	ἐκπλήσσησθε	ἐκπλήσσωνται
	optative	ἐκπλησσοίμην	ἐκπλήσσοιο	ἐκπλήσσοιτο	ἐκπλήσσοισθον	ἐκπλησσοίσθην	ἐκπλησσοίμεθᾰ	ἐκπλήσσοισθε	ἐκπλήσσοιντο
	imperative		ἐκπλήσσου	ἐκπλησσέσθω	ἐκπλήσσεσθον	ἐκπλησσέσθων		ἐκπλήσσεσθε	ἐκπλησσέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπλήσσειν				ἐκπλήσσεσθαι
participle	m	ἐκπλήσσων				ἐκπλησσόμενος
	f	ἐκπλήσσουσᾰ				ἐκπλησσομένη
	n	ἐκπλῆσσον				ἐκπλησσόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐξέπλησσον, ἐξεπλησσόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξέπλησσον	ἐξέπλησσες	ἐξέπλησσε(ν)	ἐξεπλήσσετον	ἐξεπλησσέτην	ἐξεπλήσσομεν	ἐξεπλήσσετε	ἐξέπλησσον
middle/ passive	indicative	ἐξεπλησσόμην	ἐξεπλήσσου	ἐξεπλήσσετο	ἐξεπλήσσεσθον	ἐξεπλησσέσθην	ἐξεπλησσόμεθᾰ	ἐξεπλήσσεσθε	ἐξεπλήσσοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἐκπλήξω, ἐκπλήξομαι, ἐκπληγήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπλήξω	ἐκπλήξεις	ἐκπλήξει	ἐκπλήξετον	ἐκπλήξετον	ἐκπλήξομεν	ἐκπλήξετε	ἐκπλήξουσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήξοιμῐ	ἐκπλήξοις	ἐκπλήξοι	ἐκπλήξοιτον	ἐκπληξοίτην	ἐκπλήξοιμεν	ἐκπλήξοιτε	ἐκπλήξοιεν
middle	indicative	ἐκπλήξομαι	ἐκπλήξῃ, ἐκπλήξει	ἐκπλήξεται	ἐκπλήξεσθον	ἐκπλήξεσθον	ἐκπληξόμεθᾰ	ἐκπλήξεσθε	ἐκπλήξονται
	optative	ἐκπληξοίμην	ἐκπλήξοιο	ἐκπλήξοιτο	ἐκπλήξοισθον	ἐκπληξοίσθην	ἐκπληξοίμεθᾰ	ἐκπλήξοισθε	ἐκπλήξοιντο
passive	indicative	ἐκπληγήσομαι	ἐκπληγήσῃ	ἐκπληγήσεται	ἐκπληγήσεσθον	ἐκπληγήσεσθον	ἐκπληγησόμεθᾰ	ἐκπληγήσεσθε	ἐκπληγήσονται
	optative	ἐκπληγησοίμην	ἐκπληγήσοιο	ἐκπληγήσοιτο	ἐκπληγήσοισθον	ἐκπληγησοίσθην	ἐκπληγησοίμεθᾰ	ἐκπληγήσοισθε	ἐκπληγήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἐκπλήξειν			ἐκπλήξεσθαι		ἐκπληγήσεσθαι
participle	m	ἐκπλήξων			ἐκπληξόμενος		ἐκπληγησόμενος
	f	ἐκπλήξουσᾰ			ἐκπληξομένη		ἐκπληγησομένη
	n	ἐκπλῆξον			ἐκπληξόμενον		ἐκπληγησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐξέπληξᾰ, ἐξεπληξᾰ́μην, ἐξεπλήγην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξέπληξᾰ	ἐξέπληξᾰς	ἐξέπληξε(ν)	ἐξεπλήξᾰτον	ἐξεπληξᾰ́την	ἐξεπλήξᾰμεν	ἐξεπλήξᾰτε	ἐξέπληξᾰν
	subjunctive	ἐκπλήξω	ἐκπλήξῃς	ἐκπλήξῃ	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξωμεν	ἐκπλήξητε	ἐκπλήξωσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήξαιμῐ	ἐκπλήξειᾰς, ἐκπλήξαις	ἐκπλήξειε(ν), ἐκπλήξαι	ἐκπλήξαιτον	ἐκπληξαίτην	ἐκπλήξαιμεν	ἐκπλήξαιτε	ἐκπλήξειᾰν, ἐκπλήξαιεν
	imperative		ἔκπληξον	ἐκπληξᾰ́τω	ἐκπλήξᾰτον	ἐκπληξᾰ́των		ἐκπλήξᾰτε	ἐκπληξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐξεπληξᾰ́μην	ἐξεπλήξω	ἐξεπλήξᾰτο	ἐξεπλήξᾰσθον	ἐξεπληξᾰ́σθην	ἐξεπληξᾰ́μεθᾰ	ἐξεπλήξᾰσθε	ἐξεπλήξᾰντο
	subjunctive	ἐκπλήξωμαι	ἐκπλήξῃ	ἐκπλήξηται	ἐκπλήξησθον	ἐκπλήξησθον	ἐκπληξώμεθᾰ	ἐκπλήξησθε	ἐκπλήξωνται
	optative	ἐκπληξαίμην	ἐκπλήξαιο	ἐκπλήξαιτο	ἐκπλήξαισθον	ἐκπληξαίσθην	ἐκπληξαίμεθᾰ	ἐκπλήξαισθε	ἐκπλήξαιντο
	imperative		ἔκπληξαι	ἐκπληξᾰ́σθω	ἐκπλήξᾰσθον	ἐκπληξᾰ́σθων		ἐκπλήξᾰσθε	ἐκπληξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐξεπλήγην	ἐξεπλήγης	ἐξεπλήγη	ἐξεπλήγητον	ἐξεπληγήτην	ἐξεπλήγημεν	ἐξεπλήγητε	ἐξεπλήγησᾰν
	subjunctive	ἐκπληγῶ	ἐκπληγῇς	ἐκπληγῇ	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῶμεν	ἐκπληγῆτε	ἐκπληγῶσῐ(ν)
	optative	ἐκπληγείην	ἐκπληγείης	ἐκπληγείη	ἐκπληγεῖτον, ἐκπληγείητον	ἐκπληγείτην, ἐκπληγειήτην	ἐκπληγεῖμεν, ἐκπληγείημεν	ἐκπληγεῖτε, ἐκπληγείητε	ἐκπληγεῖεν, ἐκπληγείησᾰν
	imperative		ἐκπλήγηθῐ	ἐκπληγήτω	ἐκπλήγητον	ἐκπληγήτων		ἐκπλήγητε	ἐκπληγέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐκπλῆξαι			ἐκπλήξᾰσθαι		ἐκπληγῆναι
participle	m	ἐκπλήξᾱς			ἐκπληξᾰ́μενος		ἐκπληγείς
	f	ἐκπλήξᾱσᾰ			ἐκπληξᾰμένη		ἐκπληγεῖσᾰ
	n	ἐκπλῆξᾰν			ἐκπληξᾰ́μενον		ἐκπληγέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔκπληξᾰ, ἐκπληξᾰ́μην, ἐκπλήγην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔκπληξᾰ	ἔκπληξᾰς	ἔκπληξε(ν)	ἐκπλήξᾰτον	ἐκπληξᾰ́την	ἐκπλήξᾰμεν	ἐκπλήξᾰτε	ἔκπληξᾰν
	subjunctive	ἐκπλήξω, ἐκπλήξωμῐ	ἐκπλήξῃς, ἐκπλήξῃσθᾰ	ἐκπλήξῃ, ἐκπλήξῃσῐ	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξητον	ἐκπλήξωμεν	ἐκπλήξητε	ἐκπλήξωσῐ(ν)
	optative	ἐκπλήξαιμῐ	ἐκπλήξαις, ἐκπλήξαισθᾰ, ἐκπλήξειᾰς	ἐκπλήξειε(ν), ἐκπλήξαι	ἐκπληξεῖτον	ἐκπληξείτην	ἐκπληξεῖμεν	ἐκπληξεῖτε	ἐκπληξεῖεν
	imperative		ἔκπληξον	ἐκπληξᾰ́τω	ἐκπλήξᾰτον	ἐκπληξᾰ́των		ἐκπλήξᾰτε	ἐκπληξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκπληξᾰ́μην	ἐκπλήξω	ἐκπλήξᾰτο	ἐκπλήξᾰσθον	ἐκπληξᾰ́σθην	ἐκπληξᾰ́με(σ)θᾰ	ἐκπλήξᾰσθε	ἐκπλήξᾰντο
	subjunctive	ἐκπλήξωμαι, ἐκπληξώμαιμῐ	ἐκπλήξηαι, ἐκπλήξηαι	ἐκπλήξηται, ἐκπληξήταισῐ	ἐκπλήξησθον	ἐκπλήξησθον	ἐκπληξώμε(σ)θᾰ	ἐκπλήξησθε	ἐκπλήξωνται
	optative	ἐκπληξαίμην	ἐκπλήξαιο	ἐκπλήξαιτο	ἐκπλήξαισθον	ἐκπληξαίσθην	ἐκπληξαίμε(σ)θᾰ	ἐκπλήξαισθε	ἐκπληξαίᾰτο
	imperative		ἔκπληξαι	ἐκπληξᾰ́σθω	ἐκπλήξᾰσθον	ἐκπληξᾰ́σθων		ἐκπλήξᾰσθε	ἐκπληξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκπλήγην	ἐκπλήγης	ἐκπλήγη	ἐκπλήγητον	ἐκπληγήτην	ἐκπλήγημεν	ἐκπλήγητε	ἐκπλήγησᾰν, ἔκπληγεν
	subjunctive	ἐκπληγῶ, ἐκπληγῶμῐ	ἐκπληγῇς, ἐκπληγῇσθᾰ	ἐκπληγῇ, ἐκπληγῇσῐ	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῆτον	ἐκπληγῶμεν	ἐκπληγῆτε	ἐκπληγῶσῐ(ν)
	optative	ἐκπληγείην	ἐκπληγείης	ἐκπληγείη	ἐκπληγεῖτον, ἐκπληγείητον	ἐκπληγείτην, ἐκπληγειήτην	ἐκπληγεῖμεν, ἐκπληγείημεν	ἐκπληγεῖτε, ἐκπληγείητε	ἐκπλήγειεν, ἐκπληγείησᾰν
	imperative		ἐκπλήγηθῐ	ἐκπληγήτω	ἐκπλήγητον	ἐκπληγήτων		ἐκπλήγητε	ἐκπληγέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἐκπλῆξαι/ἐκπληξᾰ́μεν/ἐκπληξᾰμέναι			ἐκπλήξᾰσθαι		ἐκπληγῆναι/ἐκπληγήμεναι
participle	m	ἐκπλήξᾱς			ἐκπληξᾰ́μενος		ἐκπληγείς
	f	ἐκπλήξᾱσᾰ			ἐκπληξᾰμένη		ἐκπληγεῖσᾰ
	n	ἐκπλῆξᾰν			ἐκπληξᾰ́μενον		ἐκπληγέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐξεπέπληγον, ἐξεπεπληγόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐξεπέπληγον	ἐξεπέπληγες	ἐξεπέπληγε(ν)	ἐξεπεπλήγετον	ἐξεπεπληγέτην	ἐξεπεπλήγομεν	ἐξεπεπλήγετε	ἐξεπέπληγον
	subjunctive	ἐκπεπλήγω, ἐκπεπλήγωμῐ	ἐκπεπλήγῃς, ἐκπεπλήγῃσθᾰ	ἐκπεπλήγῃ, ἐκπεπλήγῃσῐ	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγωμεν	ἐκπεπλήγητε	ἐκπεπλήγωσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπλήγοιμῐ	ἐκπεπλήγοις/ἐκπεπλήγοισθᾰ	ἐκπεπλήγοι	ἐκπεπληγεῖτον	ἐκπεπληγείτην	ἐκπεπληγεῖμεν	ἐκπεπληγεῖτε	ἐκπεπληγεῖεν
	imperative		ἐκπέπληγε	ἐκπεπληγέτω	ἐκπεπλήγετον	ἐκπεπληγέτων		ἐκπεπλήγετε	ἐκπεπληγόντων
middle	indicative	ἐξεπεπληγόμην	ἐξεπεπλήγεο	ἐξεπεπλήγετο	ἐξεπεπλήγεσθον	ἐξεπεπληγέσθην	ἐξεπεπληγόμε(σ)θᾰ	ἐξεπεπλήγεσθε	ἐξεπεπλήγοντο
	subjunctive	ἐκπεπλήγωμαι, ἐκπεπληγώμαιμῐ	ἐκπεπλήγηαι, ἐκπεπλήγηαι	ἐκπεπλήγηται, ἐκπεπληγήταισῐ	ἐκπεπλήγησθον	ἐκπεπλήγησθον	ἐκπεπληγώμε(σ)θᾰ	ἐκπεπλήγησθε	ἐκπεπλήγωνται
	optative	ἐκπεπληγοίμην	ἐκπεπλήγοιο	ἐκπεπλήγοιτο	ἐκπεπλήγοισθον	ἐκπεπληγοίσθην	ἐκπεπληγοίμε(σ)θᾰ	ἐκπεπλήγοισθε	ἐκπεπληγοίᾰτο
	imperative		ἐκπεπλήγεο	ἐκπεπληγέσθω	ἐκπεπλήγεσθον	ἐκπεπληγέσθων		ἐκπεπλήγεσθε	ἐκπεπληγέσθων
		active			middle
infinitive		ἐκπεπληγεῖν/ἐκπεπληγέμεν(αι)			ἐκπεπληγέσθαι
participle	m	ἐκπεπληγών			ἐκπεπληγόμενος
	f	ἐκπεπληγοῦσᾰ			ἐκπεπληγομένη
	n	ἐκπεπληγόν			ἐκπεπληγόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐξεπλήχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	ἐξεπλήχθην	ἐξεπλήχθης	ἐξεπλήχθη	ἐξεπλήχθητον	ἐξεπληχθήτην	ἐξεπλήχθημεν	ἐξεπλήχθητε	ἐξεπλήχθησᾰν
	subjunctive	ἐκπληχθῶ	ἐκπληχθῇς	ἐκπληχθῇ	ἐκπληχθῆτον	ἐκπληχθῆτον	ἐκπληχθῶμεν	ἐκπληχθῆτε	ἐκπληχθῶσῐ(ν)
	optative	ἐκπληχθείην	ἐκπληχθείης	ἐκπληχθείη	ἐκπληχθεῖτον, ἐκπληχθείητον	ἐκπληχθείτην, ἐκπληχθειήτην	ἐκπληχθεῖμεν, ἐκπληχθείημεν	ἐκπληχθεῖτε, ἐκπληχθείητε	ἐκπληχθεῖεν, ἐκπληχθείησᾰν
	imperative		ἐκπλήχθητῐ	ἐκπληχθήτω	ἐκπλήχθητον	ἐκπληχθήτων		ἐκπλήχθητε	ἐκπληχθέντων
							passive
infinitive							ἐκπληχθῆναι
participle	m						ἐκπληχθείς
	f						ἐκπληχθεῖσᾰ
	n						ἐκπληχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἐκπέπληγᾰ, ἐκπέπληγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπέπληγᾰ	ἐκπέπληγᾰς	ἐκπέπληγε(ν)	ἐκπεπλήγᾰτον	ἐκπεπλήγᾰτον	ἐκπεπλήγᾰμεν	ἐκπεπλήγᾰτε	ἐκπεπλήγᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπεπλήγω	ἐκπεπλήγῃς	ἐκπεπλήγῃ	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγητον	ἐκπεπλήγωμεν	ἐκπεπλήγητε	ἐκπεπλήγωσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπλήγοιμῐ, ἐκπεπληγοίην	ἐκπεπλήγοις, ἐκπεπληγοίης	ἐκπεπλήγοι, ἐκπεπληγοίη	ἐκπεπλήγοιτον	ἐκπεπληγοίτην	ἐκπεπλήγοιμεν	ἐκπεπλήγοιτε	ἐκπεπλήγοιεν
	imperative		ἐκπέπληγε	ἐκπεπληγέτω	ἐκπεπλήγετον	ἐκπεπληγέτων		ἐκπεπλήγετε	ἐκπεπληγόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπέπληγμαι	ἐκπέπληξαι	ἐκπέπληκται	ἐκπέπληχθον	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήγμεθᾰ	ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήγᾰται
	subjunctive	ἐκπεπληγμένος ὦ	ἐκπεπληγμένος ᾖς	ἐκπεπληγμένος ᾖ	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένοι ὦμεν	ἐκπεπληγμένοι ἦτε	ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπληγμένος εἴην	ἐκπεπληγμένος εἴης	ἐκπεπληγμένος εἴη	ἐκπεπληγμένω εἴητον/εἶτον	ἐκπεπληγμένω εἰήτην/εἴτην	ἐκπεπληγμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐκπεπληγμένοι εἴητε/εἶτε	ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἐκπέπληξο	ἐκπεπλήχθω	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήχθων		ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπεπληγέναι				ἐκπεπλῆχθαι
participle	m	ἐκπεπληγώς				ἐκπεπληγμένος
	f	ἐκπεπληγυῖᾰ				ἐκπεπληγμένη
	n	ἐκπεπληγός				ἐκπεπληγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἐκπέπληχᾰ, ἐκπέπληγμαι (later)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκπέπληχᾰ	ἐκπέπληχᾰς	ἐκπέπληχε(ν)	ἐκπεπλήχᾰτον	ἐκπεπλήχᾰτον	ἐκπεπλήχᾰμεν	ἐκπεπλήχᾰτε	ἐκπεπλήχᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἐκπεπλήχω	ἐκπεπλήχῃς	ἐκπεπλήχῃ	ἐκπεπλήχητον	ἐκπεπλήχητον	ἐκπεπλήχωμεν	ἐκπεπλήχητε	ἐκπεπλήχωσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπλήχοιμῐ, ἐκπεπληχοίην	ἐκπεπλήχοις, ἐκπεπληχοίης	ἐκπεπλήχοι, ἐκπεπληχοίη	ἐκπεπλήχοιτον	ἐκπεπληχοίτην	ἐκπεπλήχοιμεν	ἐκπεπλήχοιτε	ἐκπεπλήχοιεν
	imperative		ἐκπέπληχε	ἐκπεπληχέτω	ἐκπεπλήχετον	ἐκπεπληχέτων		ἐκπεπλήχετε	ἐκπεπληχόντων
middle/ passive	indicative	ἐκπέπληγμαι	ἐκπέπληξαι	ἐκπέπληκται	ἐκπέπληχθον	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήγμεθᾰ	ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχᾰται
	subjunctive	ἐκπεπληγμένος ὦ	ἐκπεπληγμένος ᾖς	ἐκπεπληγμένος ᾖ	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένω ἦτον	ἐκπεπληγμένοι ὦμεν	ἐκπεπληγμένοι ἦτε	ἐκπεπληγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐκπεπληγμένος εἴην	ἐκπεπληγμένος εἴης	ἐκπεπληγμένος εἴη	ἐκπεπληγμένω εἴητον/εἶτον	ἐκπεπληγμένω εἰήτην/εἴτην	ἐκπεπληγμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐκπεπληγμένοι εἴητε/εἶτε	ἐκπεπληγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἐκπέπληξο	ἐκπεπλήχθω	ἐκπέπληχθον	ἐκπεπλήχθων		ἐκπέπληχθε	ἐκπεπλήχθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐκπεπληχέναι				ἐκπεπλῆχθαι
participle	m	ἐκπεπληχώς				ἐκπεπληγμένος
	f	ἐκπεπληχυῖᾰ				ἐκπεπληγμένη
	n	ἐκπεπληχός				ἐκπεπληγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἐκπληξῐ́ᾱ (ekplēxíā)
• ἔκπληξῐς (ékplēxis)

Further reading

• “ἐκπλήσσω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press