ἀπονεύρωσις
Ancient Greek
Etymology
From ἀ̆πονευρόομαι (aponeuróomai, “to become tendinous”) + -σῐς (-sis, nominal suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /a.po.něu̯.rɔː.sis/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /a.poˈnew.ro.sis/
- (4th CE Koine) IPA(key): /a.poˈne.βro.sis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /a.poˈne.vro.sis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /a.poˈne.vro.sis/
Noun
ἀ̆πονεύρωσῐς • (aponeúrōsis) f (genitive ἀ̆πονευρώσεως); third declension
- (anatomy) The end of the muscle, where it becomes tendinous.
Inflection
Third declension of ἡ ἀ̆πονεύρωσῐς; τῆς ἀ̆πονευρώσεως (Attic)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ ἀ̆πονεύρωσῐς hē aponeúrōsis | τὼ ἀ̆πονευρώσει tṑ aponeurṓsei | αἱ ἀ̆πονευρώσεις hai aponeurṓseis | ||||||||||
Genitive | τῆς ἀ̆πονευρώσεως tês aponeurṓseōs | τοῖν ἀ̆πονευρωσέοιν toîn aponeurōséoin | τῶν ἀ̆πονευρώσεων tôn aponeurṓseōn | ||||||||||
Dative | τῇ ἀ̆πονευρώσει têi aponeurṓsei | ἀ̆πονευρωσέοιν aponeurōséoin | ταῖς ἀ̆πονευρώσεσῐ / ἀ̆πονευρώσεσῐν taîs aponeurṓsesi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν ἀ̆πονεύρωσῐν tḕn aponeúrōsin | ἀ̆πονευρώσει aponeurṓsei | τᾱ̀ς ἀ̆πονευρώσεις tā̀s aponeurṓseis | ||||||||||
Vocative | ἀ̆πονεύρωσῐ aponeúrōsi | ἀ̆πονευρώσει aponeurṓsei | ἀ̆πονευρώσεις aponeurṓseis | ||||||||||
Notes: |
|
References
- ἀπονεύρωσις in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press