ἀποκόπτω

See also: αποκόπτω

Ancient Greek

Etymology

From ἀπο- (apo-, “off”) +‎ κόπτω (kóptō, “to cut”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.kóp.tɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈkop.to/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈkop.to/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈkop.to/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈkop.to/

Verb

ἀποκόπτω • (apokóptō)

to cut off
to smite the breast in mourning, to mourn
(speech) to cut off

Inflection

Present: ᾰ̓ποκόπτω, ᾰ̓ποκόπτομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓ποκόπτω	ᾰ̓ποκόπτεις	ᾰ̓ποκόπτει	ᾰ̓ποκόπτετον	ᾰ̓ποκόπτετον	ᾰ̓ποκόπτομεν	ᾰ̓ποκόπτετε	ᾰ̓ποκόπτουσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓ποκόπτω	ᾰ̓ποκόπτῃς	ᾰ̓ποκόπτῃ	ᾰ̓ποκόπτητον	ᾰ̓ποκόπτητον	ᾰ̓ποκόπτωμεν	ᾰ̓ποκόπτητε	ᾰ̓ποκόπτωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓ποκόπτοιμῐ	ᾰ̓ποκόπτοις	ᾰ̓ποκόπτοι	ᾰ̓ποκόπτοιτον	ᾰ̓ποκοπτοίτην	ᾰ̓ποκόπτοιμεν	ᾰ̓ποκόπτοιτε	ᾰ̓ποκόπτοιεν
	imperative		ᾰ̓πόκοπτε	ᾰ̓ποκοπτέτω	ᾰ̓ποκόπτετον	ᾰ̓ποκοπτέτων		ᾰ̓ποκόπτετε	ᾰ̓ποκοπτόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓ποκόπτομαι	ᾰ̓ποκόπτῃ, ᾰ̓ποκόπτει	ᾰ̓ποκόπτεται	ᾰ̓ποκόπτεσθον	ᾰ̓ποκόπτεσθον	ᾰ̓ποκοπτόμεθᾰ	ᾰ̓ποκόπτεσθε	ᾰ̓ποκόπτονται
	subjunctive	ᾰ̓ποκόπτωμαι	ᾰ̓ποκόπτῃ	ᾰ̓ποκόπτηται	ᾰ̓ποκόπτησθον	ᾰ̓ποκόπτησθον	ᾰ̓ποκοπτώμεθᾰ	ᾰ̓ποκόπτησθε	ᾰ̓ποκόπτωνται
	optative	ᾰ̓ποκοπτοίμην	ᾰ̓ποκόπτοιο	ᾰ̓ποκόπτοιτο	ᾰ̓ποκόπτοισθον	ᾰ̓ποκοπτοίσθην	ᾰ̓ποκοπτοίμεθᾰ	ᾰ̓ποκόπτοισθε	ᾰ̓ποκόπτοιντο
	imperative		ᾰ̓ποκόπτου	ᾰ̓ποκοπτέσθω	ᾰ̓ποκόπτεσθον	ᾰ̓ποκοπτέσθων		ᾰ̓ποκόπτεσθε	ᾰ̓ποκοπτέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓ποκόπτειν				ᾰ̓ποκόπτεσθαι
participle	m	ᾰ̓ποκόπτων				ᾰ̓ποκοπτόμενος
	f	ᾰ̓ποκόπτουσᾰ				ᾰ̓ποκοπτομένη
	n	ᾰ̓ποκόπτον				ᾰ̓ποκοπτόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ᾰ̓πέκοπτον, ᾰ̓πεκοπτόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓πέκοπτον	ᾰ̓πέκοπτες	ᾰ̓πέκοπτε(ν)	ᾰ̓πεκόπτετον	ᾰ̓πεκοπτέτην	ᾰ̓πεκόπτομεν	ᾰ̓πεκόπτετε	ᾰ̓πέκοπτον
middle/ passive	indicative	ᾰ̓πεκοπτόμην	ᾰ̓πεκόπτου	ᾰ̓πεκόπτετο	ᾰ̓πεκόπτεσθον	ᾰ̓πεκοπτέσθην	ᾰ̓πεκοπτόμεθᾰ	ᾰ̓πεκόπτεσθε	ᾰ̓πεκόπτοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ᾰ̓ποκόψω, ᾰ̓ποκόψομαι, ᾰ̓ποκοπήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓ποκόψω	ᾰ̓ποκόψεις	ᾰ̓ποκόψει	ᾰ̓ποκόψετον	ᾰ̓ποκόψετον	ᾰ̓ποκόψομεν	ᾰ̓ποκόψετε	ᾰ̓ποκόψουσῐ(ν)
active	optative	ᾰ̓ποκόψοιμῐ	ᾰ̓ποκόψοις	ᾰ̓ποκόψοι	ᾰ̓ποκόψοιτον	ᾰ̓ποκοψοίτην	ᾰ̓ποκόψοιμεν	ᾰ̓ποκόψοιτε	ᾰ̓ποκόψοιεν
middle	indicative	ᾰ̓ποκόψομαι	ᾰ̓ποκόψῃ, ᾰ̓ποκόψει	ᾰ̓ποκόψεται	ᾰ̓ποκόψεσθον	ᾰ̓ποκόψεσθον	ᾰ̓ποκοψόμεθᾰ	ᾰ̓ποκόψεσθε	ᾰ̓ποκόψονται
middle	optative	ᾰ̓ποκοψοίμην	ᾰ̓ποκόψοιο	ᾰ̓ποκόψοιτο	ᾰ̓ποκόψοισθον	ᾰ̓ποκοψοίσθην	ᾰ̓ποκοψοίμεθᾰ	ᾰ̓ποκόψοισθε	ᾰ̓ποκόψοιντο
passive	indicative	ᾰ̓ποκοπήσομαι	ᾰ̓ποκοπήσῃ	ᾰ̓ποκοπήσεται	ᾰ̓ποκοπήσεσθον	ᾰ̓ποκοπήσεσθον	ᾰ̓ποκοπησόμεθᾰ	ᾰ̓ποκοπήσεσθε	ᾰ̓ποκοπήσονται
passive	optative	ᾰ̓ποκοπησοίμην	ᾰ̓ποκοπήσοιο	ᾰ̓ποκοπήσοιτο	ᾰ̓ποκοπήσοισθον	ᾰ̓ποκοπησοίσθην	ᾰ̓ποκοπησοίμεθᾰ	ᾰ̓ποκοπήσοισθε	ᾰ̓ποκοπήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ᾰ̓ποκόψειν			ᾰ̓ποκόψεσθαι		ᾰ̓ποκοπήσεσθαι
participle	m	ᾰ̓ποκόψων			ᾰ̓ποκοψόμενος		ᾰ̓ποκοπησόμενος
	f	ᾰ̓ποκόψουσᾰ			ᾰ̓ποκοψομένη		ᾰ̓ποκοπησομένη
	n	ᾰ̓ποκόψον			ᾰ̓ποκοψόμενον		ᾰ̓ποκοπησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ᾰ̓πέκοψᾰ, ᾰ̓πεκοψᾰ́μην, ᾰ̓πεκόπην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓πέκοψᾰ	ᾰ̓πέκοψᾰς	ᾰ̓πέκοψε(ν)	ᾰ̓πεκόψᾰτον	ᾰ̓πεκοψᾰ́την	ᾰ̓πεκόψᾰμεν	ᾰ̓πεκόψᾰτε	ᾰ̓πέκοψᾰν
	subjunctive	ᾰ̓ποκόψω	ᾰ̓ποκόψῃς	ᾰ̓ποκόψῃ	ᾰ̓ποκόψητον	ᾰ̓ποκόψητον	ᾰ̓ποκόψωμεν	ᾰ̓ποκόψητε	ᾰ̓ποκόψωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓ποκόψαιμῐ	ᾰ̓ποκόψειᾰς, ᾰ̓ποκόψαις	ᾰ̓ποκόψειε(ν), ᾰ̓ποκόψαι	ᾰ̓ποκόψαιτον	ᾰ̓ποκοψαίτην	ᾰ̓ποκόψαιμεν	ᾰ̓ποκόψαιτε	ᾰ̓ποκόψειᾰν, ᾰ̓ποκόψαιεν
	imperative		ᾰ̓πόκοψον	ᾰ̓ποκοψᾰ́τω	ᾰ̓ποκόψᾰτον	ᾰ̓ποκοψᾰ́των		ᾰ̓ποκόψᾰτε	ᾰ̓ποκοψᾰ́ντων
middle	indicative	ᾰ̓πεκοψᾰ́μην	ᾰ̓πεκόψω	ᾰ̓πεκόψᾰτο	ᾰ̓πεκόψᾰσθον	ᾰ̓πεκοψᾰ́σθην	ᾰ̓πεκοψᾰ́μεθᾰ	ᾰ̓πεκόψᾰσθε	ᾰ̓πεκόψᾰντο
	subjunctive	ᾰ̓ποκόψωμαι	ᾰ̓ποκόψῃ	ᾰ̓ποκόψηται	ᾰ̓ποκόψησθον	ᾰ̓ποκόψησθον	ᾰ̓ποκοψώμεθᾰ	ᾰ̓ποκόψησθε	ᾰ̓ποκόψωνται
	optative	ᾰ̓ποκοψαίμην	ᾰ̓ποκόψαιο	ᾰ̓ποκόψαιτο	ᾰ̓ποκόψαισθον	ᾰ̓ποκοψαίσθην	ᾰ̓ποκοψαίμεθᾰ	ᾰ̓ποκόψαισθε	ᾰ̓ποκόψαιντο
	imperative		ᾰ̓πόκοψαι	ᾰ̓ποκοψᾰ́σθω	ᾰ̓ποκόψᾰσθον	ᾰ̓ποκοψᾰ́σθων		ᾰ̓ποκόψᾰσθε	ᾰ̓ποκοψᾰ́σθων
passive	indicative	ᾰ̓πεκόπην	ᾰ̓πεκόπης	ᾰ̓πεκόπη	ᾰ̓πεκόπητον	ᾰ̓πεκοπήτην	ᾰ̓πεκόπημεν	ᾰ̓πεκόπητε	ᾰ̓πεκόπησᾰν
	subjunctive	ᾰ̓ποκοπῶ	ᾰ̓ποκοπῇς	ᾰ̓ποκοπῇ	ᾰ̓ποκοπῆτον	ᾰ̓ποκοπῆτον	ᾰ̓ποκοπῶμεν	ᾰ̓ποκοπῆτε	ᾰ̓ποκοπῶσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓ποκοπείην	ᾰ̓ποκοπείης	ᾰ̓ποκοπείη	ᾰ̓ποκοπεῖτον, ᾰ̓ποκοπείητον	ᾰ̓ποκοπείτην, ᾰ̓ποκοπειήτην	ᾰ̓ποκοπεῖμεν, ᾰ̓ποκοπείημεν	ᾰ̓ποκοπεῖτε, ᾰ̓ποκοπείητε	ᾰ̓ποκοπεῖεν, ᾰ̓ποκοπείησᾰν
	imperative		ᾰ̓ποκόπηθῐ	ᾰ̓ποκοπήτω	ᾰ̓ποκόπητον	ᾰ̓ποκοπήτων		ᾰ̓ποκόπητε	ᾰ̓ποκοπέντων
		active			middle		passive
infinitive		ᾰ̓ποκόψαι			ᾰ̓ποκόψᾰσθαι		ᾰ̓ποκοπῆναι
participle	m	ᾰ̓ποκόψᾱς			ᾰ̓ποκοψᾰ́μενος		ᾰ̓ποκοπείς
	f	ᾰ̓ποκόψᾱσᾰ			ᾰ̓ποκοψᾰμένη		ᾰ̓ποκοπεῖσᾰ
	n	ᾰ̓ποκόψᾰν			ᾰ̓ποκοψᾰ́μενον		ᾰ̓ποκοπέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ᾰ̓ποκέκοφᾰ, ᾰ̓ποκέκομμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ᾰ̓ποκέκοφᾰ	ᾰ̓ποκέκοφᾰς	ᾰ̓ποκέκοφε(ν)	ᾰ̓ποκεκόφᾰτον	ᾰ̓ποκεκόφᾰτον	ᾰ̓ποκεκόφᾰμεν	ᾰ̓ποκεκόφᾰτε	ᾰ̓ποκεκόφᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ᾰ̓ποκεκόφω	ᾰ̓ποκεκόφῃς	ᾰ̓ποκεκόφῃ	ᾰ̓ποκεκόφητον	ᾰ̓ποκεκόφητον	ᾰ̓ποκεκόφωμεν	ᾰ̓ποκεκόφητε	ᾰ̓ποκεκόφωσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓ποκεκόφοιμῐ, ᾰ̓ποκεκοφοίην	ᾰ̓ποκεκόφοις, ᾰ̓ποκεκοφοίης	ᾰ̓ποκεκόφοι, ᾰ̓ποκεκοφοίη	ᾰ̓ποκεκόφοιτον	ᾰ̓ποκεκοφοίτην	ᾰ̓ποκεκόφοιμεν	ᾰ̓ποκεκόφοιτε	ᾰ̓ποκεκόφοιεν
	imperative		ᾰ̓ποκέκοφε	ᾰ̓ποκεκοφέτω	ᾰ̓ποκεκόφετον	ᾰ̓ποκεκοφέτων		ᾰ̓ποκεκόφετε	ᾰ̓ποκεκοφόντων
middle/ passive	indicative	ᾰ̓ποκέκομμαι	ᾰ̓ποκέκοψαι	ᾰ̓ποκέκοπται	ᾰ̓ποκέκοφθον	ᾰ̓ποκέκοφθον	ᾰ̓ποκεκόμμεθᾰ	ᾰ̓ποκέκοφθε	ᾰ̓ποκεκόπᾰται
	subjunctive	ᾰ̓ποκεκομμένος ὦ	ᾰ̓ποκεκομμένος ᾖς	ᾰ̓ποκεκομμένος ᾖ	ᾰ̓ποκεκομμένω ἦτον	ᾰ̓ποκεκομμένω ἦτον	ᾰ̓ποκεκομμένοι ὦμεν	ᾰ̓ποκεκομμένοι ἦτε	ᾰ̓ποκεκομμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ᾰ̓ποκεκομμένος εἴην	ᾰ̓ποκεκομμένος εἴης	ᾰ̓ποκεκομμένος εἴη	ᾰ̓ποκεκομμένοι εἴητον/εἶτον	ᾰ̓ποκεκομμένω εἰήτην/εἴτην	ᾰ̓ποκεκομμένοι εἴημεν/εἶμεν	ᾰ̓ποκεκομμένοι εἴητε/εἶτε	ᾰ̓ποκεκομμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ᾰ̓ποκέκοψο	ᾰ̓ποκεκόφθω	ᾰ̓ποκέκοφθον	ᾰ̓ποκεκόφθων		ᾰ̓ποκέκοφθε	ᾰ̓ποκεκόφθων
		active				middle/passive
infinitive		ᾰ̓ποκεκοφέναι				ᾰ̓ποκεκόφθαι
participle	m	ᾰ̓ποκεκοφώς				ᾰ̓ποκεκομμένος
	f	ᾰ̓ποκεκοφυῖᾰ				ᾰ̓ποκεκομμένη
	n	ᾰ̓ποκεκοφός				ᾰ̓ποκεκομμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

ἀποκοπή (apokopḗ)