ἀδηλότης

ἀδηλότης

Ancient Greek

Etymology

From ᾰ̓́δηλος (ádēlos, “not manifest”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /á.dɛː.ló.tɛːs/ → /ˈa.ðiˈlo.tis/ → /ˈa.ðiˈlo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /á.dɛː.ló.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈa.de̝ˈlo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈa.ðiˈlo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈa.ðiˈlo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈa.ðiˈlo.tis/

Noun

ᾰ̓δηλότης • (adēlótēs) f (genitive ᾰ̓δηλότητος); third declension

1. uncertainty

Inflection

Third declension of ἡ ᾰ̓δηλότης; τῆς ᾰ̓δηλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ ᾰ̓δηλότης hē adēlótēs	τὼ ᾰ̓δηλότητε tṑ adēlótēte	αἱ ᾰ̓δηλότητες hai adēlótētes
Genitive	τῆς ᾰ̓δηλότητος tês adēlótētos	τοῖν ᾰ̓δηλοτήτοιν toîn adēlotḗtoin	τῶν ᾰ̓δηλοτήτων tôn adēlotḗtōn
Dative	τῇ ᾰ̓δηλότητῐ têi adēlótēti	τοῖν ᾰ̓δηλοτήτοιν toîn adēlotḗtoin	ταῖς ᾰ̓δηλότησῐ / ᾰ̓δηλότησῐν taîs adēlótēsi(n)
Accusative	τὴν ᾰ̓δηλότητᾰ tḕn adēlótēta	τὼ ᾰ̓δηλότητε tṑ adēlótēte	τᾱ̀ς ᾰ̓δηλότητᾰς tā̀s adēlótētas
Vocative	ᾰ̓δηλότης adēlótēs	ᾰ̓δηλότητε adēlótēte	ᾰ̓δηλότητες adēlótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Further reading

• “ἀδηλότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἀδηλότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀδηλότης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2023)
• G83 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible