ἀγαλλιάων

ἀγαλλιάων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.ɣal.liˈa.on/ → /a.ɣa.liˈa.on/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ɡal.liˈa.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɣal.liˈa.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ɣal.liˈa.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ɣa.liˈa.on/

Verb

ἀγαλλιάων • (agalliáōn)

1. present active participle of ἀγαλλιάω (agalliáō)

Inflection

First and third declension of ἀγαλλιάων; ἀγαλλιάουσᾰ; ἀγαλλιάον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀγαλλιάων agalliáōn	ἀγαλλιάουσᾰ agalliáousa	ἀγαλλιάον agalliáon		ἀγαλλιάοντε agalliáonte	ἀγαλλιαούσᾱ agalliaoúsā	ἀγαλλιάοντε agalliáonte		ἀγαλλιάοντες agalliáontes	ἀγαλλιάουσαι agalliáousai	ἀγαλλιάοντᾰ agalliáonta
Genitive		ἀγαλλιάοντος agalliáontos	ἀγαλλιαούσης agalliaoúsēs	ἀγαλλιάοντος agalliáontos		ἀγαλλιαόντοιν agalliaóntoin	ἀγαλλιαούσαιν agalliaoúsain	ἀγαλλιαόντοιν agalliaóntoin		ἀγαλλιαόντων agalliaóntōn	ἀγαλλιαουσῶν agalliaousôn	ἀγαλλιαόντων agalliaóntōn
Dative		ἀγαλλιάοντῐ agalliáonti	ἀγαλλιαούσῃ agalliaoúsēi	ἀγαλλιάοντῐ agalliáonti		ἀγαλλιαόντοιν agalliaóntoin	ἀγαλλιαούσαιν agalliaoúsain	ἀγαλλιαόντοιν agalliaóntoin		ἀγαλλιάουσῐ / ἀγαλλιάουσῐν agalliáousi(n)	ἀγαλλιαούσαις agalliaoúsais	ἀγαλλιάουσῐ / ἀγαλλιάουσῐν agalliáousi(n)
Accusative		ἀγαλλιάοντᾰ agalliáonta	ἀγαλλιάουσᾰν agalliáousan	ἀγαλλιάον agalliáon		ἀγαλλιάοντε agalliáonte	ἀγαλλιαούσᾱ agalliaoúsā	ἀγαλλιάοντε agalliáonte		ἀγαλλιάοντᾰς agalliáontas	ἀγαλλιαούσᾱς agalliaoúsās	ἀγαλλιάοντᾰ agalliáonta
Vocative		ἀγαλλιάων agalliáōn	ἀγαλλιάουσᾰ agalliáousa	ἀγαλλιάον agalliáon		ἀγαλλιάοντε agalliáonte	ἀγαλλιαούσᾱ agalliaoúsā	ἀγαλλιάοντε agalliáonte		ἀγαλλιάοντες agalliáontes	ἀγαλλιάουσαι agalliáousai	ἀγαλλιάοντᾰ agalliáonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀγαλλιαόντως agalliaóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.