ผู้ต้องหา

ผู้ต้องหา

Thai

Etymology

From ผู้ (pûu, “agent noun prefix”) +‎ ต้อง (dtɔ̂ng, “to hit or be hit; to be subject (to)”) +‎ หา (hǎa, “accusation”).

Pronunciation

Orthographic		ผู้ต้องหา pʰ ū ˆ t ˆ ɒ ŋ h ā
Phonemic {Unorthographical; Short}		พู่-ต็้อง-หา b ū ˋ – t ˘ ˆ ɒ ŋ – h ā
Romanization	Paiboon	pûu-dtɔ̂ng-hǎa
	Royal Institute	phu-tong-ha
(standard) IPA(key)		/pʰuː˥˩.tɔŋ˥˩.haː˩˩˦/

Noun

ผู้ต้องหา • (pûu-dtɔ̂ng-hǎa)

1. (law) accused person or alleged offender, especially one having not yet been prosecuted in court.

Usage notes

• Once prosecuted, the person is called จำเลย (jam-ləəi).