सम्राज्

सम्राज्

Sanskrit

Etymology

From सम् (sam, “together, all”) +‎ राज् (rāj, “king”).

Pronunciation

• (Vedic) IPA^(key): /s̪ɐm.ɾɑ́ːd͡ʑ/
• (Classical) IPA^(key): /ˈs̪ɐm.ɾɑːd͡ʑ/

Noun

सम्राज् • (samrā́j) m

1. a supreme ruler, a universal king, a sovereign lord
   • c. 1700 BCE – 1200 BCE, Ṛgveda 6.68.9:

     प्र सम्राजे बृहते मन्म नु प्रियमर्च देवाय वरुणाय सप्रथः ।
     अयं य उर्वी महिना महिव्रतः क्रत्वा विभात्यजरो न शोचिषा ॥

     pra samrāje bṛhate manma nu priyamarca devāya varuṇāya saprathaḥ .
     ayaṃ ya urvī mahinā mahivrataḥ kratvā vibhātyajaro na śociṣā .

     Now will I sing a dear and far-extending hymn to Varuṇa the God, sublime, the imperial Lord,
     The Eternal mighty Governor, who, illumines both wide worlds with majesty and power as if with a flame.

Declension

    Declension of सम्राज्

	Singular	Dual	Plural
Nominative	सम्राट् (samrā́ṭ)	सम्राजौ (samrā́jau)	सम्राजः (samrā́jaḥ)
Vocative	सम्राट् (samrāṭ)	सम्राजौ (samrājau)	सम्राजः (samrājaḥ)
Accusative	सम्राजम् (samrā́jam)	सम्राजौ (samrā́jau)	सम्राजः (samrā́jaḥ)
Dative	सम्राजे (samrā́je)	-	-
Genitive	सम्राजः (samrā́jaḥ)	सम्राजोः (samrā́joḥ)	-
Locative	सम्राजि (samrā́ji)	-	-

References

• Monier Williams (1899) , “सम्राज्”, in A Sanskrit–English Dictionary, […], new edition, Oxford: At the Clarendon Press, OCLC 458052227, page 1181.