जन्तु

जन्तु

Sanskrit

Etymology

From Proto-Indo-Aryan *ĵantúṣ, from Proto-Indo-Iranian *ĵantúš, from Proto-Indo-European *ǵenh₁- (“to produce, give birth”). Cognate with Avestan 𐬰𐬀𐬥𐬙𐬎‎‎ (zantu‎).

Pronunciation

• (Vedic) IPA^(key): /d͡ʑɐn̪.t̪ú/
• (Classical) IPA^(key): /ˈd͡ʑɐn̪.t̪u/

Noun

जन्तु • (jantú) m

1. child, offspring
2. person, creature, living being
3. insect, worm or any animal of the lowest order of classification

Declension

Masculine u-stem declension of जन्तु (jantú)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	जन्तुः jantúḥ	जन्तू jantū́	जन्तवः jantávaḥ
Vocative	जन्तो jánto	जन्तू jántū	जन्तवः jántavaḥ
Accusative	जन्तुम् jantúm	जन्तू jantū́	जन्तून् jantū́n
Instrumental	जन्तुना / जन्त्वा¹ jantúnā / jantvā̀¹	जन्तुभ्याम् jantúbhyām	जन्तुभिः jantúbhiḥ
Dative	जन्तवे / जन्त्वे² jantáve / jantvè²	जन्तुभ्याम् jantúbhyām	जन्तुभ्यः jantúbhyaḥ
Ablative	जन्तोः / जन्त्वः² jantóḥ / jantvàḥ²	जन्तुभ्याम् jantúbhyām	जन्तुभ्यः jantúbhyaḥ
Genitive	जन्तोः / जन्त्वः² jantóḥ / jantvàḥ²	जन्त्वोः jantvóḥ	जन्तूनाम् jantūnā́m
Locative	जन्तौ jantaú	जन्त्वोः jantvóḥ	जन्तुषु jantúṣu
Notes	¹Vedic ²Less common