فرار
See also: قرار, قزاز, and فراز
Arabic
Noun
فِرَار • (firār) m
- verbal noun of فَرَّ (farra) (form I)
- escape
- flight
Declension
Declension of noun فِرَار (firār)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | فِرَار firār | الْفِرَار al-firār | فِرَار firār |
Nominative | فِرَارٌ firārun | الْفِرَارُ al-firāru | فِرَارُ firāru |
Accusative | فِرَارًا firāran | الْفِرَارَ al-firāra | فِرَارَ firāra |
Genitive | فِرَارٍ firārin | الْفِرَارِ al-firāri | فِرَارِ firāri |
Descendants
- Bengali: ফেরার (ferar)
Ottoman Turkish
Etymology
From Arabic فِرَار (firār).
Noun
فرار • (firar)
- fleeing, flight
- 1927 October, Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk, page 5:
- ملت و مملكتی حرب عمومییه سوق ایدنلر ، كندی حیاتلری اندیشهسنه دوشهرك ، مملكتدن فرار ایتمشلر.
- Millet ve memleketi harb-i umumiye sevk edenler, kendi hayatları endişesine düşerek, memleketten firar etmişler.
- Those who drove the nation and country into the Great War feared for their own lives and fled the country.
-
Descendants
- Turkish: firar
References
- Nişanyan, Sevan (2002–), “firar”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890), “فرار”, in A Turkish and English Lexicon, Constantinople: A. H. Boyajian, page 1371
Persian
Etymology
Derived from Arabic ف ر ر (f r r, “related to fleeing”).
Noun
فرار • (farâr)
- escape
- flight
Derived terms
- فرار کردن (farâr kardan)
- فرار مغزها (farâr-e maqz-ha)