عاقب

عاقب

Arabic

Etymology

From the root ع ق ب‎ (ʿ-q-b).

Pronunciation

• IPA^(key): /ʕaː.qa.ba/

Verb

عَاقَبَ • (ʿāqaba) III, non-past يُعَاقِبُ‎‎ (yuʿāqibu)

1. (transitive) to punish

   Antonym: أَثَابَ‎ (ʾaṯāba)

   • 609–632 CE, Qur'an, 16:126:

     ‏وَإِنْ عَاقَبْتُمْ فَعَاقِبُوا بِمِثْلِ مَا عُوقِبْتُم بِهِ ۖ وَلَئِن صَبَرْتُمْ لَهُوَ خَيْرٌ لِلصَّابِرِينَ‎

     wa-ʾin ʿāqabtum fa-ʿāqibū bi-miṯli mā ʿūqibtum bi-hī wa-la-ʾin ṣabartum la-huwa ḵayrun li-ṣ-ṣābirīna

     (please add an English translation of this quote)

2. to do a thing alternately with (someone)
3. to alternate, make an interchange (بَيْنَ‎ (bayna) between two things)
4. to come or use alternately, relieve (e.g. a guard)
5. to follow at one's heels
6. to move the legs alternately
7. be alternately used or employed
8. to carry off (booty or gain)

Conjugation

Conjugation of

عَاقَبَ

(form-III sound)

verbal nouns الْمَصَادِر						عِقَاب‎ or مُعَاقَبَة‎ ʿiqāb or muʿāqaba
active participle اِسْم الْفَاعِل						مُعَاقِب‎ muʿāqib
passive participle اِسْم الْمَفْعُول						مُعَاقَب‎ muʿāqab
active voice الْفِعْل الْمَعْلُوم
		singular الْمُفْرَد				dual الْمُثَنَّى			plural الْجَمْع
		1st person الْمُتَكَلِّم	2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب		2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب		1st person الْمُتَكَلِّم	2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب
past (perfect) indicative الْمَاضِي	m	عَاقَبْتُ‎ ʿāqabtu	عَاقَبْتَ‎ ʿāqabta	عَاقَبَ ʿāqaba		عَاقَبْتُمَا‎ ʿāqabtumā	عَاقَبَا‎ ʿāqabā		عَاقَبْنَا‎ ʿāqabnā	عَاقَبْتُمْ‎ ʿāqabtum	عَاقَبُوا‎ ʿāqabū
	f		عَاقَبْتِ‎ ʿāqabti	عَاقَبَتْ‎ ʿāqabat			عَاقَبَتَا‎ ʿāqabatā			عَاقَبْتُنَّ‎ ʿāqabtunna	عَاقَبْنَ‎ ʿāqabna
non-past (imperfect) indicative الْمُضَارِع الْمَرْفُوع	m	أُعَاقِبُ‎ ʾuʿāqibu	تُعَاقِبُ‎ tuʿāqibu	يُعَاقِبُ‎ yuʿāqibu		تُعَاقِبَانِ‎ tuʿāqibāni	يُعَاقِبَانِ‎ yuʿāqibāni		نُعَاقِبُ‎ nuʿāqibu	تُعَاقِبُونَ‎ tuʿāqibūna	يُعَاقِبُونَ‎ yuʿāqibūna
	f		تُعَاقِبِينَ‎ tuʿāqibīna	تُعَاقِبُ‎ tuʿāqibu			تُعَاقِبَانِ‎ tuʿāqibāni			تُعَاقِبْنَ‎ tuʿāqibna	يُعَاقِبْنَ‎ yuʿāqibna
subjunctive الْمُضَارِع الْمَنْصُوب	m	أُعَاقِبَ‎ ʾuʿāqiba	تُعَاقِبَ‎ tuʿāqiba	يُعَاقِبَ‎ yuʿāqiba		تُعَاقِبَا‎ tuʿāqibā	يُعَاقِبَا‎ yuʿāqibā		نُعَاقِبَ‎ nuʿāqiba	تُعَاقِبُوا‎ tuʿāqibū	يُعَاقِبُوا‎ yuʿāqibū
	f		تُعَاقِبِي‎ tuʿāqibī	تُعَاقِبَ‎ tuʿāqiba			تُعَاقِبَا‎ tuʿāqibā			تُعَاقِبْنَ‎ tuʿāqibna	يُعَاقِبْنَ‎ yuʿāqibna
jussive الْمُضَارِع الْمَجْزُوم	m	أُعَاقِبْ‎ ʾuʿāqib	تُعَاقِبْ‎ tuʿāqib	يُعَاقِبْ‎ yuʿāqib		تُعَاقِبَا‎ tuʿāqibā	يُعَاقِبَا‎ yuʿāqibā		نُعَاقِبْ‎ nuʿāqib	تُعَاقِبُوا‎ tuʿāqibū	يُعَاقِبُوا‎ yuʿāqibū
	f		تُعَاقِبِي‎ tuʿāqibī	تُعَاقِبْ‎ tuʿāqib			تُعَاقِبَا‎ tuʿāqibā			تُعَاقِبْنَ‎ tuʿāqibna	يُعَاقِبْنَ‎ yuʿāqibna
imperative الْأَمْر	m		عَاقِبْ ʿāqib			عَاقِبَا‎ ʿāqibā				عَاقِبُوا‎ ʿāqibū
	f		عَاقِبِي‎ ʿāqibī							عَاقِبْنَ‎ ʿāqibna
passive voice الْفِعْل الْمَجْهُول
		singular الْمُفْرَد				dual الْمُثَنَّى			plural الْجَمْع
		1st person الْمُتَكَلِّم	2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب		2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب		1st person الْمُتَكَلِّم	2nd person الْمُخَاطَب	3rd person الْغَائِب
past (perfect) indicative الْمَاضِي	m	عُوقِبْتُ‎ ʿūqibtu	عُوقِبْتَ‎ ʿūqibta	عُوقِبَ‎ ʿūqiba		عُوقِبْتُمَا‎ ʿūqibtumā	عُوقِبَا‎ ʿūqibā		عُوقِبْنَا‎ ʿūqibnā	عُوقِبْتُمْ‎ ʿūqibtum	عُوقِبُوا‎ ʿūqibū
	f		عُوقِبْتِ‎ ʿūqibti	عُوقِبَتْ‎ ʿūqibat			عُوقِبَتَا‎ ʿūqibatā			عُوقِبْتُنَّ‎ ʿūqibtunna	عُوقِبْنَ‎ ʿūqibna
non-past (imperfect) indicative الْمُضَارِع الْمَرْفُوع	m	أُعَاقَبُ‎ ʾuʿāqabu	تُعَاقَبُ‎ tuʿāqabu	يُعَاقَبُ‎ yuʿāqabu		تُعَاقَبَانِ‎ tuʿāqabāni	يُعَاقَبَانِ‎ yuʿāqabāni		نُعَاقَبُ‎ nuʿāqabu	تُعَاقَبُونَ‎ tuʿāqabūna	يُعَاقَبُونَ‎ yuʿāqabūna
	f		تُعَاقَبِينَ‎ tuʿāqabīna	تُعَاقَبُ‎ tuʿāqabu			تُعَاقَبَانِ‎ tuʿāqabāni			تُعَاقَبْنَ‎ tuʿāqabna	يُعَاقَبْنَ‎ yuʿāqabna
subjunctive الْمُضَارِع الْمَنْصُوب	m	أُعَاقَبَ‎ ʾuʿāqaba	تُعَاقَبَ‎ tuʿāqaba	يُعَاقَبَ‎ yuʿāqaba		تُعَاقَبَا‎ tuʿāqabā	يُعَاقَبَا‎ yuʿāqabā		نُعَاقَبَ‎ nuʿāqaba	تُعَاقَبُوا‎ tuʿāqabū	يُعَاقَبُوا‎ yuʿāqabū
	f		تُعَاقَبِي‎ tuʿāqabī	تُعَاقَبَ‎ tuʿāqaba			تُعَاقَبَا‎ tuʿāqabā			تُعَاقَبْنَ‎ tuʿāqabna	يُعَاقَبْنَ‎ yuʿāqabna
jussive الْمُضَارِع الْمَجْزُوم	m	أُعَاقَبْ‎ ʾuʿāqab	تُعَاقَبْ‎ tuʿāqab	يُعَاقَبْ‎ yuʿāqab		تُعَاقَبَا‎ tuʿāqabā	يُعَاقَبَا‎ yuʿāqabā		نُعَاقَبْ‎ nuʿāqab	تُعَاقَبُوا‎ tuʿāqabū	يُعَاقَبُوا‎ yuʿāqabū
	f		تُعَاقَبِي‎ tuʿāqabī	تُعَاقَبْ‎ tuʿāqab			تُعَاقَبَا‎ tuʿāqabā			تُعَاقَبْنَ‎ tuʿāqabna	يُعَاقَبْنَ‎ yuʿāqabna

References

• Lane, Edward William (1863), “عاقب”, in Arabic-English Lexicon, London: Williams & Norgate
• Steingass, Francis Joseph (1884), “عاقب”, in The Student's Arabic–English Dictionary‎, London: W.H. Allen

---

South Levantine Arabic

Root
ع ق ب‎

Etymology

Learned borrowing from Arabic عَاقَبَ‎ (ʿāqaba).

Pronunciation

• IPA^(key): /ʕaː.qab/, [ˈʕɑː.qɑb]

• Audio (al-Lidd)

  (file)

Verb

عاقب • (ʕāqab) (form III, present بعاقب‎ (biʕāqeb))

1. to punish

Conjugation

Conjugation of عاقب (ʕāqab)
		singular				plural
		1st person	2nd person	3rd person		1st person	2nd person	3rd person
past	m	عاقبت (ʕāqabt)	عاقبت (ʕāqabt)	عاقب (ʕāqab)		عاقبنا (ʕāqabna)	عاقبتو (ʕāqabtu)	عاقبو (ʕāqabu)
	f		عاقبتي (ʕāqabti)	عاقبت (ʕāqabat)
present	m	بعاقب (baʕāqeb)	بتعاقب (bitʕāqeb)	بعاقب (biʕāqeb)		منعاقب (minʕāqeb)	بتعاقبو (bitʕāqbu)	بعاقبو (biʕāqbu)
	f		بتعاقبي (bitʕāqbi)	بتعاقب (bitʕāqeb)
subjunctive	m	اعاقب (aʕāqeb)	تعاقب (tʕāqeb)	يعاقب (yʕāqeb)		نعاقب (nʕāqeb)	تعاقبو (tʕāqbu)	يعاقبو (yʕāqbu)
	f		تعاقبي (tʕāqbi)	تعاقب (tʕāqeb)
imperative	m		عاقب (ʕāqeb)				عاقبو (ʕāqbu)
	f		عاقبي (ʕāqbi)