bemænan
Old English
Etymology
From be- + mǣnan. See mean and moan.
Verb
bemǣnan
- To bemoan, bewail, lament, mourn.
Conjugation
Conjugation of bemǣnan (weak class 1)
infinitive | bemǣnan | tō bemǣnenne |
---|---|---|
indicative | present | past |
1st-person singular | bemǣne | bemǣnde |
2nd-person singular | bemǣnest | bemǣndest |
3rd-person singular | bemǣneþ | bemǣnde |
plural | bemǣnaþ | bemǣndon |
subjunctive | present | past |
singular | bemǣne | bemǣnde |
plural | bemǣnen | bemǣnden |
imperative | ||
singular | bemǣn | |
plural | bemǣnaþ | |
participle | present | past |
bemǣnende | bemǣned |
Descendants
- Middle English: bemenen
- English: bemoan (in part)