رين
See also: زین, زين, رین, and ر ي ن
Arabic
Noun
رَيْن • (rayn) m
- verbal noun of رَانَ (rāna) (form I)
- sin, vice
- dirt
- rust
Declension
Declension of noun رَيْن (rayn)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | رَيْن rayn | الرَّيْن ar-rayn | رَيْن rayn |
Nominative | رَيْنٌ raynun | الرَّيْنُ ar-raynu | رَيْنُ raynu |
Accusative | رَيْنًا raynan | الرَّيْنَ ar-rayna | رَيْنَ rayna |
Genitive | رَيْنٍ raynin | الرَّيْنِ ar-rayni | رَيْنِ rayni |
References
- Steingass, Francis Joseph (1884), “رين”, in The Student's Arabic–English Dictionary, London: W.H. Allen
Verb
رَيْنَ • (rayna) (form I)
- second-person feminine plural active imperative of رَأَى (raʾā)
Verb
رِينَ • (rīna) (form I)
- third-person masculine singular past passive of رَانَ (rāna)