احتفاظ
Arabic
Noun
اِحْتِفَاظ • (iḥtifāẓ) m
- verbal noun of اِحْتَفَظَ (iḥtafaẓa) (form VIII)
Declension
Declension of noun اِحْتِفَاظ (iḥtifāẓ)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | اِحْتِفَاظ iḥtifāẓ | الِاحْتِفَاظ al-iḥtifāẓ | اِحْتِفَاظ iḥtifāẓ |
Nominative | اِحْتِفَاظٌ iḥtifāẓun | الِاحْتِفَاظُ al-iḥtifāẓu | اِحْتِفَاظُ iḥtifāẓu |
Accusative | اِحْتِفَاظًا iḥtifāẓan | الِاحْتِفَاظَ al-iḥtifāẓa | اِحْتِفَاظَ iḥtifāẓa |
Genitive | اِحْتِفَاظٍ iḥtifāẓin | الِاحْتِفَاظِ al-iḥtifāẓi | اِحْتِفَاظِ iḥtifāẓi |