إقرار
See also: اقرار and افراز
Arabic
Noun
إِقْرَار • (ʾiqrār) m
- verbal noun of أَقَرَّ (ʾaqarra) (form IV)
- endorsement
- sanction
- authorization
- confirmation, affirmation
- confession
- acknowledgement of a duty or debt
- bond
Declension
Declension of noun إِقْرَار (ʾiqrār)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | إِقْرَار ʾiqrār | الْإِقْرَار al-ʾiqrār | إِقْرَار ʾiqrār |
Nominative | إِقْرَارٌ ʾiqrārun | الْإِقْرَارُ al-ʾiqrāru | إِقْرَارُ ʾiqrāru |
Accusative | إِقْرَارًا ʾiqrāran | الْإِقْرَارَ al-ʾiqrāra | إِقْرَارَ ʾiqrāra |
Genitive | إِقْرَارٍ ʾiqrārin | الْإِقْرَارِ al-ʾiqrāri | إِقْرَارِ ʾiqrāri |
Descendants
- → Azerbaijani: iqrar
- ⇒ Azerbaijani: İlqar
- → Georgian: იღრარი (iɣrari)
- → Malay: ikrar
- Indonesian: ikrar
- → Persian: اقرار (eqrâr)
- → Hindustani:
- Hindi: इक़रार (iqrār)
- Urdu: اقرار (iqrār)
- → Hindustani:
- → Ottoman Turkish: اقرار (ikrar)
- → Turkish: ikrar
- → Middle Armenian: իխրար (ixrar)
- Armenian: իղրար (iłrar), իխրար (ixrar)
References
- Steingass, Francis Joseph (1884), “إقرار”, in The Student's Arabic–English Dictionary, London: W.H. Allen