aanbinden
Dutch
Etymology
From Middle Dutch aenbinden. Equivalent to aan + binden.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌbɪn.də(n)/
- Hyphenation: aan‧bin‧den
Verb
aanbinden
- (transitive, chiefly of conflicts, also of other interaction) to commence, to engage in, to initiate
- Na wat schermutselingen bonden de legers de strijd aan.
- After a few skirmishes the armies engaged in battle.
- (transitive) to affix (something) to something else, to bind
Inflection
| Inflection of aanbinden (strong class 3, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanbinden | |||
| past singular | bond aan | |||
| past participle | aangebonden | |||
| infinitive | aanbinden | |||
| gerund | aanbinden n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | bind aan | bond aan | aanbind | aanbond |
| 2nd person sing. (jij) | bindt aan | bond aan | aanbindt | aanbond |
| 2nd person sing. (u) | bindt aan | bond aan | aanbindt | aanbond |
| 2nd person sing. (gij) | bindt aan | bondt aan | aanbindt | aanbondt |
| 3rd person singular | bindt aan | bond aan | aanbindt | aanbond |
| plural | binden aan | bonden aan | aanbinden | aanbonden |
| subjunctive sing.1 | binde aan | bonde aan | aanbinde | aanbonde |
| subjunctive plur.1 | binden aan | bonden aan | aanbinden | aanbonden |
| imperative sing. | bind aan | |||
| imperative plur.1 | bindt aan | |||
| participles | aanbindend | aangebonden | ||
| 1) Archaic. | ||||
Derived terms
- aanbinder
- aanbinding