aanbellen
Dutch
Etymology
Compound of aan + bellen (“to ring”).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːnˌbɛ.lə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧bel‧len
Verb
aanbellen
- (intransitive) to ring the doorbell
Inflection
| Inflection of aanbellen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanbellen | |||
| past singular | belde aan | |||
| past participle | aangebeld | |||
| infinitive | aanbellen | |||
| gerund | aanbellen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | bel aan | belde aan | aanbel | aanbelde |
| 2nd person sing. (jij) | belt aan | belde aan | aanbelt | aanbelde |
| 2nd person sing. (u) | belt aan | belde aan | aanbelt | aanbelde |
| 2nd person sing. (gij) | belt aan | belde aan | aanbelt | aanbelde |
| 3rd person singular | belt aan | belde aan | aanbelt | aanbelde |
| plural | bellen aan | belden aan | aanbellen | aanbelden |
| subjunctive sing.1 | belle aan | belde aan | aanbelle | aanbelde |
| subjunctive plur.1 | bellen aan | belden aan | aanbellen | aanbelden |
| imperative sing. | bel aan | |||
| imperative plur.1 | belt aan | |||
| participles | aanbellend | aangebeld | ||
| 1) Archaic. | ||||
Synonyms
- aanschellen (uncommon)