aanbelanden
Dutch
Etymology
From aan + belanden.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈaːmbəˌlɑndə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: aan‧be‧lan‧den
Verb
aanbelanden
- (intransitive) to end up, wind up (in)
Inflection
| Inflection of aanbelanden (weak, prefixed, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | aanbelanden | |||
| past singular | belandde aan | |||
| past participle | aanbeland | |||
| infinitive | aanbelanden | |||
| gerund | aanbelanden n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | beland aan | belandde aan | aanbeland | aanbelandde |
| 2nd person sing. (jij) | belandt aan | belandde aan | aanbelandt | aanbelandde |
| 2nd person sing. (u) | belandt aan | belandde aan | aanbelandt | aanbelandde |
| 2nd person sing. (gij) | belandt aan | belandde aan | aanbelandt | aanbelandde |
| 3rd person singular | belandt aan | belandde aan | aanbelandt | aanbelandde |
| plural | belanden aan | belandden aan | aanbelanden | aanbelandden |
| subjunctive sing.1 | belande aan | belandde aan | aanbelande | aanbelandde |
| subjunctive plur.1 | belanden aan | belandden aan | aanbelanden | aanbelandden |
| imperative sing. | beland aan | |||
| imperative plur.1 | belandt aan | |||
| participles | aanbelandend | aanbeland | ||
| 1) Archaic. | ||||
Anagrams
- belanden aan