bankbreukig
Dutch
Etymology
From bankbreuk (“bankruptcy”) + -ig (“-y”, adjectival denominative suffix).
Pronunciation
- IPA(key): /ˌbɑŋkˈbrøː.kəx/
- Hyphenation: bank‧breu‧kig
Adjective
bankbreukig (not comparable)
- (archaic, historical, law) bankrupt; criminally bankrupt
- 1926, Pieter Hendrik Fromberg, Mr. P.H. Fromberg's Verspreide geschriften, page 310.
- Tracht hij door het overleggen van onvolledige of vervalschte boeken den waren staat der ontvangsten en uitgaven te verbergen, als bankbreukige behoort hij dan met den strafrechter kennis te maken.
- If he attempts to conceal the true state of revenues and expenses by handing over incomplete or fabricated accounts, he will then have to face criminal justice as a criminally bankrupt person.
- Synonyms: bankroet, blut, skeer
- 1926, Pieter Hendrik Fromberg, Mr. P.H. Fromberg's Verspreide geschriften, page 310.
Inflection
| Inflection of bankbreukig | ||||
|---|---|---|---|---|
| uninflected | bankbreukig | |||
| inflected | bankbreukige | |||
| comparative | — | |||
| positive | ||||
| predicative/adverbial | bankbreukig | |||
| indefinite | m./f. sing. | bankbreukige | ||
| n. sing. | bankbreukig | |||
| plural | bankbreukige | |||
| definite | bankbreukige | |||
| partitive | bankbreukigs | |||