ψευδογράφος

ψευδογράφος

Ancient Greek

Etymology

From ψευδής (pseudḗs, “false”) +‎ -γράφος (-gráphos, “writer”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pseu̯.do.ɡrá.pʰos/ → /pseβ.ðoˈɣra.ɸos/ → /psev.ðoˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pseu̯.do.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /psew.doˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pseβ.ðoˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /psev.ðoˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /psev.ðoˈɣra.fos/

Noun

ψευδογρᾰ́φος • (pseudográphos) m (genitive ψευδογρᾰ́φου); second declension

1. writer of falsehoods
2. drawer of false diagrams

Declension

Second declension of ὁ ψευδογρᾰ́φος; τοῦ ψευδογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ψευδογρᾰ́φος ho pseudográphos	τὼ ψευδογρᾰ́φω tṑ pseudográphō	οἱ ψευδογρᾰ́φοι hoi pseudográphoi
Genitive	τοῦ ψευδογρᾰ́φου toû pseudográphou	τοῖν ψευδογρᾰ́φοιν toîn pseudográphoin	τῶν ψευδογρᾰ́φων tôn pseudográphōn
Dative	τῷ ψευδογρᾰ́φῳ tôi pseudográphōi	ψευδογρᾰ́φοιν pseudográphoin	τοῖς ψευδογρᾰ́φοις toîs pseudográphois
Accusative	τὸν ψευδογρᾰ́φον tòn pseudográphon	ψευδογρᾰ́φω pseudográphō	τοὺς ψευδογρᾰ́φους toùs pseudográphous
Vocative	ψευδογρᾰ́φε pseudográphe	ψευδογρᾰ́φω pseudográphō	ψευδογρᾰ́φοι pseudográphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ψευδογρᾰφέω (pseudographéō)
• ψευδογρᾰ́φημᾰ (pseudográphēma)
• ψευδογρᾰφῐ́ᾱ (pseudographíā)

 

References

• ψευδογράφος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ψευδογράφος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette