χρονογράφος

χρονογράφος

Ancient Greek

Etymology

From χρόνος (khrónos, “time”) +‎ γράφω (gráphō, “to write”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰro.no.ɡrá.pʰos/ → /xro.noˈɣra.ɸos/ → /xro.noˈɣra.fos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰro.no.ɡrá.pʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰro.noˈɡra.pʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xro.noˈɣra.ɸos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xro.noˈɣra.fos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xro.noˈɣra.fos/

Noun

χρονογρᾰ́φος • (khronográphos) m (genitive χρονογρᾰ́φου); second declension

1. the recording of time, chronicler, annalist

Inflection

Second declension of ὁ χρονογρᾰ́φος; τοῦ χρονογρᾰ́φου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ χρονογρᾰ́φος ho khronográphos	τὼ χρονογρᾰ́φω tṑ khronográphō	οἱ χρονογρᾰ́φοι hoi khronográphoi
Genitive	τοῦ χρονογρᾰ́φου toû khronográphou	τοῖν χρονογρᾰ́φοιν toîn khronográphoin	τῶν χρονογρᾰ́φων tôn khronográphōn
Dative	τῷ χρονογρᾰ́φῳ tôi khronográphōi	τοῖν χρονογρᾰ́φοιν toîn khronográphoin	τοῖς χρονογρᾰ́φοις toîs khronográphois
Accusative	τὸν χρονογρᾰ́φον tòn khronográphon	τὼ χρονογρᾰ́φω tṑ khronográphō	τοὺς χρονογρᾰ́φους toùs khronográphous
Vocative	χρονογρᾰ́φε khronográphe	χρονογρᾰ́φω khronográphō	χρονογρᾰ́φοι khronográphoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• χρονόγραφος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• χρονογράφος in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers