χναύω

Ancient Greek

Etymology

This verb agrees in its vocalism with ψαύω (psaúō, “to touch lightly”), θραύω (thraúō, “to break”) and χραύω (khraúō, “to scrape, graze, wound lightly”), while the gloss χνίει (khníei, “drips, breaks into pieces”) reminds of ψίω (psíō, “to feed on pap”) and χρίω (khríō, “to touch, graze”). The original etymology is unclear, but compare χνόη (khnóē, “axle-box”) and χνόος (khnóos, “incrustation from salt water; powder”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰnǎu̯.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈkʰna.wo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈxna.βo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈxna.vo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈxna.vo/

Verb

χναύω • (khnaúō)

to gnaw off, nibble

Inflection

Present: χναύω, χναύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	χναύω	χναύεις	χναύει	χναύετον	χναύετον	χναύομεν	χναύετε	χναύουσῐ(ν)
	subjunctive	χναύω	χναύῃς	χναύῃ	χναύητον	χναύητον	χναύωμεν	χναύητε	χναύωσῐ(ν)
	optative	χναύοιμῐ	χναύοις	χναύοι	χναύοιτον	χναυοίτην	χναύοιμεν	χναύοιτε	χναύοιεν
	imperative		χναῦε	χναυέτω	χναύετον	χναυέτων		χναύετε	χναυόντων
middle/ passive	indicative	χναύομαι	χναύῃ, χναύει	χναύεται	χναύεσθον	χναύεσθον	χναυόμεθᾰ	χναύεσθε	χναύονται
	subjunctive	χναύωμαι	χναύῃ	χναύηται	χναύησθον	χναύησθον	χναυώμεθᾰ	χναύησθε	χναύωνται
	optative	χναυοίμην	χναύοιο	χναύοιτο	χναύοισθον	χναυοίσθην	χναυοίμεθᾰ	χναύοισθε	χναύοιντο
	imperative		χναύου	χναυέσθω	χναύεσθον	χναυέσθων		χναύεσθε	χναυέσθων
		active				middle/passive
infinitive		χναύειν				χναύεσθαι
participle	m	χναύων				χναυόμενος
	f	χναύουσᾰ				χναυομένη
	n	χναῦον				χναυόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

πᾰρᾰχναύω (parakhnaúō)
χναῦμᾰ (khnaûma)
χναυρός (khnaurós)
χναυστῐκός (khnaustikós)