Φωσφόρος

Φωσφόρος

See also: φωσφόρος and φώσφορος

Ancient Greek

Etymology

From φῶς (phôs, “light”) +‎ -φόρος (-phóros, “bringing”), from φέρω (phérō, “bring”). Compare Ἑωσφόρος (Heōsphóros).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰɔːs.pʰó.ros/ → /ɸosˈɸo.ros/ → /fosˈfo.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰɔːs.pʰó.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰosˈpʰo.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸosˈɸo.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fosˈfo.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fosˈfo.ros/

• Hyphenation: Φωσ‧φό‧ρος

Proper noun

Φωσφόρος • (Phōsphóros) m (genitive Φωσφόρου); second declension

1. the star that brings the light; a name for planet Venus.
   • 46 CE – 120 CE, Plutarch, De defectu oraculorum 430a:

     πέντε δ’ αἱ τῶν πλανωμένων ἄστρων περίοδοι γεγόνασιν, Ἡλίου καὶ Φωσφόρου καὶ Στίλβωνος ὁμοδρομούντων

     pénte d’ hai tôn planōménōn ástrōn períodoi gegónasin, Hēlíou kaì Phōsphórou kaì Stílbōnos homodromoúntōn

Declension

Second declension of ὁ Φωσφόρος; τοῦ Φωσφόρου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ Φωσφόρος ho Phōsphóros	τὼ Φωσφόρω tṑ Phōsphórō	οἱ Φωσφόροι hoi Phōsphóroi
Genitive	τοῦ Φωσφόρου toû Phōsphórou	τοῖν Φωσφόροιν toîn Phōsphóroin	τῶν Φωσφόρων tôn Phōsphórōn
Dative	τῷ Φωσφόρῳ tôi Phōsphórōi	τοῖν Φωσφόροιν toîn Phōsphóroin	τοῖς Φωσφόροις toîs Phōsphórois
Accusative	τὸν Φωσφόρον tòn Phōsphóron	τὼ Φωσφόρω tṑ Phōsphórō	τοὺς Φωσφόρους toùs Phōsphórous
Vocative	Φωσφόρε Phōsphóre	Φωσφόρω Phōsphórō	Φωσφόροι Phōsphóroi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Latin: phōsphorus
  • English: phosphorus
• → Latin: Lucifer (calque)

See also

• Ἕσπερος (Hésperos)

Further reading

• “Φωσφόρος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press