φυσάω

φυσάω

Ancient Greek

Etymology

From φῦσα (phûsa, “bellows”) +‎ -άω (-áō); probably ultimately from the Proto-Indo-European imitative root *pu- (“to blow, swell”). Akin to Latin pustula. Or, possibly a Pre-Greek word, suggested by the suffix of some derivatives.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰyː.sá.ɔː/ → /ɸyˈsa.o/ → /fiˈsa.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰyː.sá.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰyˈsa.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸyˈsa.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fyˈsa.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fiˈsa.o/

Verb

φῡσᾰ́ω • (phūsáō)

1. (intransitive) to blow, to puff
2. (transitive) to blow out, to extinguish

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Descendants

• Greek: φυσάω (fysáo), φυσώ (fysó)

Further reading

• φυσάω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• φυσάω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• φυσάω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill

---

Greek

Verb

φυσάω • (fysáo) (simple past φύσηξα)

1. Alternative form of φυσώ (fysó)

Conjugation

φυσώ, φυσάω

	Present →	Imperfect →	Continuous future →	Continuous subjunctive →	Imperative →
1s	φυσώ, φυσάω	φυσούσα, φύσαγα	θα φυσώ, θα φυσάω	να φυσώ, να φυσάω
2s	φυσάς	φυσούσες, φύσαγες	θα φυσάς	να φυσάς	φύσα,  φύσαγε
3s	φυσά, φυσάει	φυσούσε, φύσαγε	θα φυσά, θα φυσάει	να φυσά, να φυσάει
1p	φυσούμε, φυσάμε	φυσούσαμε, φυσάγαμε	θα φυσούμε, θα φυσάμε	να φυσούμε, να φυσάμε
2p	φυσάτε	φυσούσατε, φυσάγατε	θα φυσάτε	να φυσάτε	φυσάτε
3p	φυσούν, φυσούνε, φυσάνε, φυσάν	φυσούσαν, φυσούσανε, φύσαγαν, φυσάγανε	θα φυσούν, θα φυσούνε, θα φυσάνε, θα φυσάν	να φυσούν, να φυσούνε, να φυσάνε, να φυσάν
	Dependent †	Simple past →	Simple future →	Simple subjunctive →	Imperative →
1s	φυσήξω	φύσηξα	θα φυσήξω	να φυσήξω
2s	φυσήξεις	φύσηξες	θα φυσήξεις	να φυσήξεις	φύσηξε,  φύσα
3s	φυσήξει	φύσηξε	θα φυσήξει	να φυσήξει
1p	φυσήξουμε, φυσήξομε	φυσήξαμε	θα φυσήξουμε, θα φυσήξομε	να φυσήξουμε, να φυσήξομε
2p	φυσήξετε	φυσήξατε	θα φυσήξετε	να φυσήξετε	φυσήξτε
3p	φυσήξουν, φυσήξουνε	φύσηξαν, φυσήξανε, φυσήξαν	θα φυσήξουν, θα φυσήξουνε	να φυσήξουν, να φυσήξουνε
	Perfect →	Pluperfect →	Future perfect →	Subjunctive →
1s	έχω φυσήξει	είχα φυσήξει	θα έχω φυσήξει	να έχω φυσήξει
2s	έχεις φυσήξει	είχες φυσήξει	θα έχεις φυσήξει	να έχεις φυσήξει
3s	έχει φυσήξει	είχε φυσήξει	θα έχει φυσήξει	να έχει φυσήξει
1p	έχουμε φυσήξει	είχαμε φυσήξει	θα έχουμε φυσήξει	να έχουμε φυσήξει
2p	έχετε φυσήξει	είχατε φυσήξει	θα έχετε φυσήξει	να έχετε φυσήξει
3p	έχουν φυσήξει	είχαν φυσήξει	θα έχουν φυσήξει	να έχουν φυσήξει
	Participle:	φυσώντας	Non-finite ‡	φυσήξει	66-ηξ-2A1-2A1d
	This table is templatised, some forms shown may be rare or non-existent. Multiple forms are usually shown in order of reducing frequency. †   The dependent is not used alone, it is used to form future simple, perfective subjunctive and other forms. ‡   The non-finite or aorist infinitive form is the same as the 3rd person singular dependent form, used with the auxiliary verb έχω (écho) it produces perfect tense forms.