φαλακρός

φαλακρός

Ancient Greek

Etymology

Compound of φαλός (phalós, “white”) +‎ ἄκρος (ákros, “topmost”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰa.la.krós/ → /ɸa.laˈkros/ → /fa.laˈkros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰa.la.krós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰa.laˈkros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸa.laˈkros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fa.laˈkros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fa.laˈkros/

Adjective

φᾰλᾰκρός • (phalakrós) m (feminine φᾰλᾰκρᾱ́, neuter φᾰλᾰκρόν); first/second declension

1. bald

Declension

First and second declension of φαλακρός; φαλακρᾱ́; φαλακρόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		φαλακρός phalakrós	φαλακρᾱ́ phalakrā́	φαλακρόν phalakrón		φαλακρώ phalakrṓ	φαλακρᾱ́ phalakrā́	φαλακρώ phalakrṓ		φαλακροί phalakroí	φαλακραί phalakraí	φαλακρᾰ́ phalakrá
Genitive		φαλακροῦ phalakroû	φαλακρᾶς phalakrâs	φαλακροῦ phalakroû		φαλακροῖν phalakroîn	φαλακραῖν phalakraîn	φαλακροῖν phalakroîn		φαλακρῶν phalakrôn	φαλακρῶν phalakrôn	φαλακρῶν phalakrôn
Dative		φαλακρῷ phalakrôi	φαλακρᾷ phalakrâi	φαλακρῷ phalakrôi		φαλακροῖν phalakroîn	φαλακραῖν phalakraîn	φαλακροῖν phalakroîn		φαλακροῖς phalakroîs	φαλακραῖς phalakraîs	φαλακροῖς phalakroîs
Accusative		φαλακρόν phalakrón	φαλακρᾱ́ν phalakrā́n	φαλακρόν phalakrón		φαλακρώ phalakrṓ	φαλακρᾱ́ phalakrā́	φαλακρώ phalakrṓ		φαλακρούς phalakroús	φαλακρᾱ́ς phalakrā́s	φαλακρᾰ́ phalakrá
Vocative		φαλακρέ phalakré	φαλακρᾱ́ phalakrā́	φαλακρόν phalakrón		φαλακρώ phalakrṓ	φαλακρᾱ́ phalakrā́	φαλακρώ phalakrṓ		φαλακροί phalakroí	φαλακραί phalakraí	φαλακρᾰ́ phalakrá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		φαλακρῶς phalakrôs				φαλακρότερος phalakróteros				φαλακρότᾰτος phalakrótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “φαλακρός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “φαλακρός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• φαλακρός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • bald idem, page 60.
  • hairless idem, page 381.

---

Greek

Alternative forms

• καραφλός (karaflós) (with metathesis)

Etymology

Inherited from Ancient Greek φαλακρός (phalakrós).

Adjective

φαλακρός • (falakrós) m (feminine φαλακρή, neuter φαλακρό)

1. bald, hairless
2. (figuratively) bald, denuded, barren
   • 2016, Αμάντα Μιχαλοπούλου, Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη‎:

     Τώρα έχει μείνει ένα φαλακρό κτήμα, αλλά παλιά ήταν δίπατο σπίτι, είχε ελιές γύρω γύρω, κι ο γέρος μου, που κάποτε δεν ήταν καθόλου γέρος, έπαιζε μετ’ αδέρφια του μακριά γαϊδούρα.

     Tóra échei meínei éna falakró ktíma, allá paliá ítan dípato spíti, eíche eliés gýro gýro, ki o géros mou, pou kápote den ítan kathólou géros, épaize met’ adérfia tou makriá gaïdoúra.

     Now a barren farm remains, but in the olden days it was a duplex house; it had olives all around and my old man, who at one time wasn't old at all, used to play a kids' game with his brothers.

Declension

Declension of φαλακρός

number  case \\ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	φαλακρός •	φαλακρή •	φαλακρό •	φαλακροί •	φαλακρές •	φαλακρά •
genitive	φαλακρού •	φαλακρής •	φαλακρού •	φαλακρών •	φαλακρών •	φαλακρών •
accusative	φαλακρό •	φαλακρή •	φαλακρό •	φαλακρούς •	φαλακρές •	φαλακρά •
vocative	φαλακρέ •	φαλακρή •	φαλακρό •	φαλακροί •	φαλακρές •	φαλακρά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο φαλακρός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο φαλακρός, etc.)

Derived terms

• φαλάκρα f (falákra, “baldness”)
• φαλάκρας m (falákras, “baldy, bald person”)
• φαλακρότητα f (falakrótita, “baldness”)
• φαλακρώνω (falakróno, “to become bald”)
• φαλακροκόρακας m (falakrokórakas, “cormorant”)

Further reading

• φαλακρός - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.