τροχαντήρ

τροχαντήρ

Ancient Greek

Etymology

From τροχάζω (trokházō, “to run quickly”) +‎ -τήρ (-tḗr).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tro.kʰan.tɛ̌ːr/ → /tro.xanˈtir/ → /tro.xanˈdir/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tro.kʰan.tɛ̌ːr/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tro.kʰanˈte̝r/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /tro.xanˈtir/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tro.xanˈtir/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tro.xanˈdir/

Noun

τροχαντήρ • (trokhantḗr) m (genitive τροχαντῆρος); third declension

1. (anatomy) trochanter, i.e. either of two processes at the head of the thigh bone
2. part of the stern of a ship
3. instrument of torture

Inflection

Third declension of ὁ τροχαντήρ; τοῦ τροχαντῆρος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ τροχαντήρ ho trokhantḗr	τὼ τροχαντῆρε tṑ trokhantêre	οἱ τροχαντῆρες hoi trokhantêres
Genitive	τοῦ τροχαντῆρος toû trokhantêros	τοῖν τροχαντήροιν toîn trokhantḗroin	τῶν τροχαντήρων tôn trokhantḗrōn
Dative	τῷ τροχαντῆρῐ tôi trokhantêri	τοῖν τροχαντήροιν toîn trokhantḗroin	τοῖς τροχαντῆρσῐ / τροχαντῆρσῐν toîs trokhantêrsi(n)
Accusative	τὸν τροχαντῆρᾰ tòn trokhantêra	τὼ τροχαντῆρε tṑ trokhantêre	τοὺς τροχαντῆρᾰς toùs trokhantêras
Vocative	τροχαντήρ trokhantḗr	τροχαντῆρε trokhantêre	τροχαντῆρες trokhantêres
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: trochanter
• → English: trochanter

References

• “τροχαντήρ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• τροχαντήρ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette