τριόδους

τριόδους

Ancient Greek

Etymology

From τρῐ- (tri-, “three”) +‎ ὀδούς (odoús, “tooth”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /tri.ó.doːs/ → /triˈo.ðus/ → /triˈo.ðus/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /tri.ó.doːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /triˈo.dus/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /triˈo.ðus/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /triˈo.ðus/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /triˈo.ðus/

Noun

τρῐόδους • (triódous) m (genitive τρῐόδοντος); third declension

1. trident, leister, for spearing fish

   Synonym: τρίαινα (tríaina)

Declension

Third declension of ὁ τρῐόδους; τοῦ τρῐόδοντος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ τρῐόδους ho triódous	τὼ τρῐόδοντε tṑ triódonte	οἱ τρῐόδοντες hoi triódontes
Genitive	τοῦ τρῐόδοντος toû triódontos	τοῖν τρῐοδόντοιν toîn triodóntoin	τῶν τρῐοδόντων tôn triodóntōn
Dative	τῷ τρῐόδοντῐ tôi triódonti	τοῖν τρῐοδόντοιν toîn triodóntoin	τοῖς τρῐόδουσῐ / τρῐόδουσῐν toîs triódousi(n)
Accusative	τὸν τρῐόδοντᾰ tòn triódonta	τὼ τρῐόδοντε tṑ triódonte	τοὺς τρῐόδοντᾰς toùs triódontas
Vocative	τρῐόδον triódon	τρῐόδοντε triódonte	τρῐόδοντες triódontes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• τριοδοντία (triodontía)
• τριοδόντιον (triodóntion)

 

References

• τριόδους in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• τριόδους in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• τριόδους in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette