τοπογραφία

τοπογραφία

Ancient Greek

Etymology

From τοπογράφος (topográphos, “describing a place or country”) +‎ -ία (-ía), from τόπος (tópos, “place”) + γράφω (gráphō, “I describe”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /to.po.ɡra.pʰí.aː/ → /to.po.ɣraˈɸi.a/ → /to.po.ɣraˈfi.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /to.po.ɡra.pʰí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /to.po.ɡraˈpʰi.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /to.po.ɣraˈɸi.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /to.po.ɣraˈfi.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /to.po.ɣraˈfi.a/

Noun

τοπογρᾰφῐ́ᾱ • (topographíā) f (genitive τοπογρᾰφῐ́ᾱς); first declension

1. description of a place or country

Inflection

First declension of ἡ τοπογρᾰφῐ́ᾱ; τῆς τοπογρᾰφῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ τοπογρᾰφῐ́ᾱ hē topographíā	τὼ τοπογρᾰφῐ́ᾱ tṑ topographíā	αἱ τοπογρᾰφῐ́αι hai topographíai
Genitive	τῆς τοπογρᾰφῐ́ᾱς tês topographíās	τοῖν τοπογρᾰφῐ́αιν toîn topographíain	τῶν τοπογρᾰφῐῶν tôn topographiôn
Dative	τῇ τοπογρᾰφῐ́ᾳ têi topographíāi	τοῖν τοπογρᾰφῐ́αιν toîn topographíain	ταῖς τοπογρᾰφῐ́αις taîs topographíais
Accusative	τὴν τοπογρᾰφῐ́ᾱν tḕn topographíān	τὼ τοπογρᾰφῐ́ᾱ tṑ topographíā	τᾱ̀ς τοπογρᾰφῐ́ᾱς tā̀s topographíās
Vocative	τοπογρᾰφῐ́ᾱ topographíā	τοπογρᾰφῐ́ᾱ topographíā	τοπογρᾰφῐ́αι topographíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• τοπογραφέω (topographéō)

Descendants

• → French: topographie
• → Russian: топогра́фия f (topográfija)

Further reading

• τοπογραφία in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• τοπογραφία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette