τείνω

τείνω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *téňňō, from Proto-Indo-European *tén-ye-ti, the innovative ye-present of *ten- (“stretch”) (The present tense system includes a *y progressive aspect marker.) . Cognates include Sanskrit तनोति (tanóti, “to extend, spread”), Latin tendō, and Old English þennan.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /těː.nɔː/ → /ˈti.no/ → /ˈti.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /těː.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈti.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈti.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈti.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈti.no/

Verb

τείνω • (teínō)

1. to stretch, extend
2. to spread
3. to exert, push to the limit, strain

Inflection

   Present: τείνω, τείνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τείνω	τείνεις	τείνει	τείνετον	τείνετον	τείνομεν	τείνετε	τείνουσῐ(ν)
	subjunctive	τείνω	τείνῃς	τείνῃ	τείνητον	τείνητον	τείνωμεν	τείνητε	τείνωσῐ(ν)
	optative	τείνοιμῐ	τείνοις	τείνοι	τείνοιτον	τεινοίτην	τείνοιμεν	τείνοιτε	τείνοιεν
	imperative		τεῖνε	τεινέτω	τείνετον	τεινέτων		τείνετε	τεινόντων
middle/ passive	indicative	τείνομαι	τείνῃ, τείνει	τείνεται	τείνεσθον	τείνεσθον	τεινόμεθᾰ	τείνεσθε	τείνονται
	subjunctive	τείνωμαι	τείνῃ	τείνηται	τείνησθον	τείνησθον	τεινώμεθᾰ	τείνησθε	τείνωνται
	optative	τεινοίμην	τείνοιο	τείνοιτο	τείνοισθον	τεινοίσθην	τεινοίμεθᾰ	τείνοισθε	τείνοιντο
	imperative		τείνου	τεινέσθω	τείνεσθον	τεινέσθων		τείνεσθε	τεινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τείνειν				τείνεσθαι
participle	m	τείνων				τεινόμενος
	f	τείνουσᾰ				τεινομένη
	n	τεῖνον				τεινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔτεινον, ἐτεινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔτεινον	ἔτεινες	ἔτεινε(ν)	ἐτείνετον	ἐτεινέτην	ἐτείνομεν	ἐτείνετε	ἔτεινον
middle/ passive	indicative	ἐτεινόμην	ἐτείνου	ἐτείνετο	ἐτείνεσθον	ἐτεινέσθην	ἐτεινόμεθᾰ	ἐτείνεσθε	ἐτείνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: τενέω, τενέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τενέω	τενέεις	τενέει	τενέετον	τενέετον	τενέομεν	τενέετε	τενέουσῐ(ν)
	optative	τενέοιμῐ	τενέοις	τενέοι	τενέοιτον	τενεοίτην	τενέοιμεν	τενέοιτε	τενέοιεν
middle	indicative	τενέομαι	τενέῃ, τενέει	τενέεται	τενέεσθον	τενέεσθον	τενεόμεθᾰ	τενέεσθε	τενέονται
	optative	τενεοίμην	τενέοιο	τενέοιτο	τενέοισθον	τενεοίσθην	τενεοίμεθᾰ	τενέοισθε	τενέοιντο
		active			middle
infinitive		τενέειν			τενέεσθαι
participle	m	τενέων			τενεόμενος
	f	τενέουσᾰ			τενεομένη
	n	τενέον			τενεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: τενῶ, τενοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τενῶ	τενεῖς	τενεῖ	τενεῖτον	τενεῖτον	τενοῦμεν	τενεῖτε	τενοῦσῐ(ν)
	optative	τενοίην, τενοῖμῐ	τενοίης, τενοῖς	τενοίη, τενοῖ	τενοῖτον, τενοίητον	τενοίτην, τενοιήτην	τενοῖμεν, τενοίημεν	τενοῖτε, τενοίητε	τενοῖεν, τενοίησᾰν
middle	indicative	τενοῦμαι	τενῇ	τενεῖται	τενεῖσθον	τενεῖσθον	τενούμεθᾰ	τενεῖσθε	τενοῦνται
	optative	τενοίμην	τενοῖο	τενοῖτο	τενοῖσθον	τενοίσθην	τενοίμεθᾰ	τενοῖσθε	τενοῖντο
		active			middle
infinitive		τενεῖν			τενεῖσθαι
participle	m	τενῶν			τενούμενος
	f	τενοῦσᾰ			τενουμένη
	n	τενοῦν			τενούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: τᾰθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	τᾰθήσομαι	τᾰθήσῃ	τᾰθήσεται	τᾰθήσεσθον	τᾰθήσεσθον	τᾰθησόμεθᾰ	τᾰθήσεσθε	τᾰθήσονται
	optative	τᾰθησοίμην	τᾰθήσοιο	τᾰθήσοιτο	τᾰθήσοισθον	τᾰθησοίσθην	τᾰθησοίμεθᾰ	τᾰθήσοισθε	τᾰθήσοιντο
							passive
infinitive							τᾰθήσεσθαι
participle	m						τᾰθησόμενος
	f						τᾰθησομένη
	n						τᾰθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔτεινᾰ, ἐτεινᾰ́μην, ἐτᾰ́θην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔτεινᾰ	ἔτεινᾰς	ἔτεινε(ν)	ἐτείνᾰτον	ἐτεινᾰ́την	ἐτείνᾰμεν	ἐτείνᾰτε	ἔτεινᾰν
	subjunctive	τείνω	τείνῃς	τείνῃ	τείνητον	τείνητον	τείνωμεν	τείνητε	τείνωσῐ(ν)
	optative	τείναιμῐ	τείνειᾰς, τείναις	τείνειε(ν), τείναι	τείναιτον	τειναίτην	τείναιμεν	τείναιτε	τείνειᾰν, τείναιεν
	imperative		τεῖνον	τεινᾰ́τω	τείνᾰτον	τεινᾰ́των		τείνᾰτε	τεινᾰ́ντων
middle	indicative	ἐτεινᾰ́μην	ἐτείνω	ἐτείνᾰτο	ἐτείνᾰσθον	ἐτεινᾰ́σθην	ἐτεινᾰ́μεθᾰ	ἐτείνᾰσθε	ἐτείνᾰντο
	subjunctive	τείνωμαι	τείνῃ	τείνηται	τείνησθον	τείνησθον	τεινώμεθᾰ	τείνησθε	τείνωνται
	optative	τειναίμην	τείναιο	τείναιτο	τείναισθον	τειναίσθην	τειναίμεθᾰ	τείναισθε	τείναιντο
	imperative		τεῖναι	τεινᾰ́σθω	τείνᾰσθον	τεινᾰ́σθων		τείνᾰσθε	τεινᾰ́σθων
passive	indicative	ἐτᾰ́θην	ἐτᾰ́θης	ἐτᾰ́θη	ἐτᾰ́θητον	ἐτᾰθήτην	ἐτᾰ́θημεν	ἐτᾰ́θητε	ἐτᾰ́θησᾰν
	subjunctive	τᾰθῶ	τᾰθῇς	τᾰθῇ	τᾰθῆτον	τᾰθῆτον	τᾰθῶμεν	τᾰθῆτε	τᾰθῶσῐ(ν)
	optative	τᾰθείην	τᾰθείης	τᾰθείη	τᾰθεῖτον, τᾰθείητον	τᾰθείτην, τᾰθειήτην	τᾰθεῖμεν, τᾰθείημεν	τᾰθεῖτε, τᾰθείητε	τᾰθεῖεν, τᾰθείησᾰν
	imperative		τᾰ́θητῐ	τᾰθήτω	τᾰ́θητον	τᾰθήτων		τᾰ́θητε	τᾰθέντων
		active			middle		passive
infinitive		τεῖναι			τείνᾰσθαι		τᾰθῆναι
participle	m	τείνᾱς			τεινᾰ́μενος		τᾰθείς
	f	τείνᾱσᾰ			τεινᾰμένη		τᾰθεῖσᾰ
	n	τεῖνᾰν			τεινᾰ́μενον		τᾰθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: τέτᾰκᾰ, τέτᾰμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τέτᾰκᾰ	τέτᾰκᾰς	τέτᾰκε(ν)	τετᾰ́κᾰτον	τετᾰ́κᾰτον	τετᾰ́κᾰμεν	τετᾰ́κᾰτε	τετᾰ́κᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετᾰ́κω	τετᾰ́κῃς	τετᾰ́κῃ	τετᾰ́κητον	τετᾰ́κητον	τετᾰ́κωμεν	τετᾰ́κητε	τετᾰ́κωσῐ(ν)
	optative	τετᾰ́κοιμῐ, τετᾰκοίην	τετᾰ́κοις, τετᾰκοίης	τετᾰ́κοι, τετᾰκοίη	τετᾰ́κοιτον	τετᾰκοίτην	τετᾰ́κοιμεν	τετᾰ́κοιτε	τετᾰ́κοιεν
	imperative		τέτᾰκε	τετᾰκέτω	τετᾰ́κετον	τετᾰκέτων		τετᾰ́κετε	τετᾰκόντων
middle/ passive	indicative	τέτᾰμαι	τέτᾰσαι	τέτᾰται	τέτᾰσθον	τέτᾰσθον	τετᾰ́μεθᾰ	τέτᾰσθε	τέτᾰνται
	subjunctive	τετᾰμένος ὦ	τετᾰμένος ᾖς	τετᾰμένος ᾖ	τετᾰμένω ἦτον	τετᾰμένω ἦτον	τετᾰμένοι ὦμεν	τετᾰμένοι ἦτε	τετᾰμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	τετᾰμένος εἴην	τετᾰμένος εἴης	τετᾰμένος εἴη	τετᾰμένοι εἴητον/εἶτον	τετᾰμένω εἰήτην/εἴτην	τετᾰμένοι εἴημεν/εἶμεν	τετᾰμένοι εἴητε/εἶτε	τετᾰμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		τέτᾰσο	τετᾰ́σθω	τέτᾰσθον	τετᾰ́σθων		τέτᾰσθε	τετᾰ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		τετᾰκέναι				τετᾰ́σθαι
participle	m	τετᾰκώς				τετᾰμένος
	f	τετᾰκυῖᾰ				τετᾰμένη
	n	τετᾰκός				τετᾰμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἐτετᾰ́κειν, ἐτετᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτετᾰ́κειν, ἐτετᾰ́κη	ἐτετᾰ́κεις, ἐτετᾰ́κης	ἐτετᾰ́κει(ν)	ἐτετᾰ́κετον	ἐτετᾰκέτην	ἐτετᾰ́κεμεν	ἐτετᾰ́κετε	ἐτετᾰ́κεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐτετᾰ́μην	ἐτέτᾰσο	ἐτέτᾰτο	ἐτέτᾰσθον	ἐτετᾰ́σθην	ἐτετᾰ́μεθᾰ	ἐτέτᾰσθε	ἐτέτᾰντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀνατείνω (anateínō)
• ἀντιτείνω (antiteínō)
• ἀποτείνω (apoteínō)
• διατείνω (diateínō)
• ἐκτείνω (ekteínō)
• ἐντείνω (enteínō)
• ἐπιτείνω (epiteínō)
• κατατείνω (katateínō)
• παρατείνω (parateínō)
• περιτείνω (periteínō)
• προτείνω (proteínō)
• συντείνω (sunteínō)
• τάσις (tásis)
• ὑπερτείνω (huperteínō)
• ὑποτείνω (hupoteínō)

 

Related terms

• τόνος (tónos)

References

• τείνω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• τείνω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• τείνω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• τείνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• τείνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• τείνω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter

---

Greek

Etymology

From Ancient Greek τείνω (teínō).

Verb

τείνω • (teíno) (simple past έτεινα)

1. (transitive) stretch (string, etc)
2. (intransitive) stretch, extend, hold out (hand, etc)
3. (mathematics) approach, tend towards

   Όταν το x τείνει προς το 0, τότε το 1/x τείνει προς το άπειρο.

   Ótan to x teínei pros to 0, tóte to 1/x teínei pros to ápeiro.

   As x approaches 0, 1/x tends to infinity.

4. (followed by "να") tend to

   Τείνω να τον πιστέψω.

   Teíno na ton pistépso.

   I tend to believe him.

5. (followed by "να") intend to, aim to

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

Related terms

• τάση f (tási, “tendency, trend”)