τέκος

τέκος

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *tékos, from Proto-Indo-European *téḱos, from *teḱ- (“to produce”) (whence τίκτω (tíktō)).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /té.kos/ → /ˈte.kos/ → /ˈte.kos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /té.kos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈte.kos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈte.kos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈte.kos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈte.kos/

Noun

τέκος • (tékos) n (genitive τέκεος); third declension

1. (Epic) Synonym of τέκνον (téknon)

Declension

Third declension of τέκος; τέκεος (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τέκος tékos	τέκει / τέκεε tékei / tékee	τέκεᾰ tékea
Genitive	τέκεος / τέκευς tékeos / tékeus	τεκέοιν tekéoin	τεκέων tekéōn
Dative	τέκει / τέκεῐ̈ tékei / tékeï	τεκέοιν tekéoin	τέκεσσι / τέκεσσιν / τεκέεσσι / τεκέεσσιν tékessi(n) / tekéessi(n)
Accusative	τέκος tékos	τέκει / τέκεε tékei / tékee	τέκεᾰ tékea
Vocative	τέκος tékos	τέκει / τέκεε tékei / tékee	τέκεᾰ tékea
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Further reading

• “τέκος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press