συνόροιο

συνόροιο

Ancient Greek

Alternative forms

• σῠνορῶ (sunorô) – contracted
• σῠνόρου (sunórou) – Attic, Koine
• ξυνούρου (xunoúrou) – Homeric, Old Attic, Tragic
• συνούρου (sunoúrou) – Ionic

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sy.nó.roi̯.o/ → /syˈno.ry.o/ → /siˈno.ri.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sy.nó.roi̯.o/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syˈno.ry.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syˈno.ry.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syˈno.ry.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siˈno.ri.o/

Adjective

σῠνόροιο • (sunóroio)

(Doric, Aeolic)

1. masculine/feminine/neuter genitive singular of σῠ́νορος (súnoros, “conterminous with, neighboring, bordering”)