συνήθης

συνήθης

Ancient Greek

Alternative forms

• ξυνήθης (xunḗthēs) – Old Attic

Etymology

From συν- (sun-, “with”) +‎ ἦθος (êthos, “custom”) +‎ -ης (-ēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sy.nɛ̌ː.tʰɛːs/ → /syˈni.θis/ → /siˈni.θis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sy.nɛ̌ː.tʰɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syˈne̝.tʰe̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syˈni.θis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syˈni.θis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siˈni.θis/

Adjective

σῠνήθης • (sunḗthēs) m or f (neuter σῠ́νηθες); third declension

1. (of people) habituated, accustomed, used to
2. (of things) usual, customary

Declension

Third declension of σῠνήθης; σῠ́νηθες (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		σῠνήθης sunḗthēs	σῠ́νηθες súnēthes		σῠνήθει sunḗthei	σῠνήθει sunḗthei		σῠνήθεις sunḗtheis	σῠνήθη sunḗthē
Genitive		σῠνήθους sunḗthous	σῠνήθους sunḗthous		σῠνήθοιν sunḗthoin	σῠνήθοιν sunḗthoin		σῠνήθων sunḗthōn	σῠνήθων sunḗthōn
Dative		σῠνήθει sunḗthei	σῠνήθει sunḗthei		σῠνήθοιν sunḗthoin	σῠνήθοιν sunḗthoin		σῠνήθεσῐ / σῠνήθεσῐν sunḗthesi(n)	σῠνήθεσῐ / σῠνήθεσῐν sunḗthesi(n)
Accusative		σῠνήθη sunḗthē	σῠ́νηθες súnēthes		σῠνήθει sunḗthei	σῠνήθει sunḗthei		σῠνήθεις sunḗtheis	σῠνήθη sunḗthē
Vocative		σῠ́νηθες súnēthes	σῠ́νηθες súnēthes		σῠνήθει sunḗthei	σῠνήθει sunḗthei		σῠνήθεις sunḗtheis	σῠνήθη sunḗthē
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		σῠνήθως sunḗthōs			σῠνηθέστερος sunēthésteros			σῠνηθέστᾰτος sunēthéstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “συνήθης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “συνήθης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• συνήθης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

---

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek συνήθης (sunḗthēs).

Pronunciation

• IPA^(key): /siˈniθis/

Adjective

συνήθης • (syníthis) m (feminine συνήθης, neuter σύνηθες)

1. usual

Declension

Declension of συνήθης

number  case \\ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	συνήθης •	συνήθης •	σύνηθες •	συνήθεις •	συνήθεις •	συνήθη •
genitive	συνήθους •	συνήθους •	συνήθους •	συνήθων •	συνήθων •	συνήθων •
accusative	συνήθη •	συνήθη •	σύνηθες •	συνήθεις •	συνήθεις •	συνήθη •
vocative	συνήθη •	συνήθη •	σύνηθες •	συνήθεις •	συνήθεις •	συνήθη •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο συνήθης, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο συνήθης, etc.)

Related terms

• συνήθως (syníthos, “usually”)
• συνηθίζω (synithízo, “to be in the habit of”)