συκόμορος

συκόμορος

Ancient Greek

Etymology

From σῦκον (sûkon, “fig”) +‎ μόρον (móron, “mulberry”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syː.kó.mo.ros/ → /syˈko.mo.ros/ → /siˈko.mo.ros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syː.kó.mo.ros/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syˈko.mo.ros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syˈko.mo.ros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syˈko.mo.ros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siˈko.mo.ros/

Noun

σῡκόμορος • (sūkómoros) f (genitive σῡκομόρου); second declension

1. sycamore (Ficus sycomorus)

Inflection

Second declension of ἡ σῡκόμορος; τῆς σῡκομόρου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σῡκόμορος hē sūkómoros	τὼ σῡκομόρω tṑ sūkomórō	αἱ σῡκόμοροι hai sūkómoroi
Genitive	τῆς σῡκομόρου tês sūkomórou	τοῖν σῡκομόροιν toîn sūkomóroin	τῶν σῡκομόρων tôn sūkomórōn
Dative	τῇ σῡκομόρῳ têi sūkomórōi	τοῖν σῡκομόροιν toîn sūkomóroin	ταῖς σῡκομόροις taîs sūkomórois
Accusative	τὴν σῡκόμορον tḕn sūkómoron	τὼ σῡκομόρω tṑ sūkomórō	τᾱ̀ς σῡκομόρους tā̀s sūkomórous
Vocative	σῡκόμορε sūkómore	σῡκομόρω sūkomórō	σῡκόμοροι sūkómoroi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• συκομορέα (sukomoréa)
• συκόμορον (sukómoron)

 

Descendants

• → Latin: sycomorus

Further reading

• συκόμορος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συκόμορος in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• συκόμορος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette