συγκοπή

συγκοπή

Ancient Greek

Etymology

From συγκόπτω (sunkóptō, “cut up”) +‎ -η (-ē).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.ko.pɛ̌ː/ → /syŋ.ɡoˈpi/ → /siŋ.ɡoˈpi/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.ko.pɛ̌ː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.koˈpe̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡoˈpi/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡoˈpi/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡoˈpi/

Noun

σῠγκοπή • (sunkopḗ) f (genitive σῠγκοπῆς); first declension

1. a cutting up, cutting into small pieces
   • Periplus of the Erythraean Sea 6
   • Longinus 42
   1. (grammar) syncope, cutting a word short by striking out one or more letters
      • 46 CE – 120 CE, Plutarch, 2 1011E
2. collision
   • 60 BCE – 7 BCE, Dionysius of Halicarnassus, The Arrangement of Words 22
3. sudden loss of strength, syncope
   • Aretaeus of Cappadocia, De causis et signis acutorum morborum 2.3
   • 60 BCE – 7 BCE, Dionysius of Halicarnassus, The Arrangement of Words 15

Inflection

First declension of ἡ σῠγκοπή; τῆς σῠγκοπῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σῠγκοπή hē sunkopḗ	τὼ σῠγκοπᾱ́ tṑ sunkopā́	αἱ σῠγκοπαί hai sunkopaí
Genitive	τῆς σῠγκοπῆς tês sunkopês	τοῖν σῠγκοπαῖν toîn sunkopaîn	τῶν σῠγκοπῶν tôn sunkopôn
Dative	τῇ σῠγκοπῇ têi sunkopêi	τοῖν σῠγκοπαῖν toîn sunkopaîn	ταῖς σῠγκοπαῖς taîs sunkopaîs
Accusative	τὴν σῠγκοπήν tḕn sunkopḗn	τὼ σῠγκοπᾱ́ tṑ sunkopā́	τᾱ̀ς σῠγκοπᾱ́ς tā̀s sunkopā́s
Vocative	σῠγκοπή sunkopḗ	σῠγκοπᾱ́ sunkopā́	σῠγκοπαί sunkopaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → French: syncope
• → Greek: συγκοπή (sygkopí)
• → Late Latin: syncope
  • ⇒ English: syncope

Further reading

• “συγκοπή”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• συγκοπή in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

---

Greek

Etymology

Inherited from Ancient Greek συγκοπή (sunkopḗ).

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡo.ˈpi/
• Hyphenation: συ‧γκο‧πή

Noun

συγκοπή • (sygkopí) f (plural συγκοπές)

1. (medicine) syncope, cardiac arrest, fainting, missed heartbeats

   Έπαθε συγκοπή. Συγκοπή καρδίας, που δυστυχώς ήταν μοιραία.

   Épathe sygkopí. Sygkopí kardías, pou dystychós ítan moiraía.

   He suffered a syncope. A cardiac arrest, which unfortunately was fatal.

2. (music) syncopation
3. (grammar, phonology, phonetics)[1] The loss or elision of a vowel between two consonants from the interior of a word. Similar to syncope, contraction.

   e.g. περιπατώ > περπατώ (perpató) syncope of -ι-

Declension

declension of συγκοπή

case     \\     number	singular	plural
nominative	συγκοπή •	συγκοπές •
genitive	συγκοπής •	συγκοπών •
accusative	συγκοπή •	συγκοπές •
vocative	συγκοπή •	συγκοπές •

Related terms

• κοπή f (kopí, “cutting”)
• συγκόπτω (sygkópto, “shorten, abridge”)

References

1. συγκοπή - Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.