στρατήγημα

στρατήγημα

Ancient Greek

Etymology

From στρατηγέω (stratēgéō) +‎ -μα (-ma).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stra.tɛ̌ː.ɡɛː.ma/ → /straˈti.ʝi.ma/ → /straˈti.ʝi.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stra.tɛ̌ː.ɡɛː.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /straˈte̝.ɡe̝.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /straˈti.ʝi.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /straˈti.ʝi.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /straˈti.ʝi.ma/

Noun

στρᾰτήγημᾰ • (stratḗgēma) n (genitive στρᾰτηγήμᾰτος); third declension

1. act of a general, piece of generalship
2. trick, device, stratagem, tactic

Inflection

Third declension of τὸ στρᾰτήγημᾰ; τοῦ στρᾰτηγήμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ στρᾰτήγημᾰ tò stratḗgēma	τὼ στρᾰτηγήμᾰτε tṑ stratēgḗmate	τᾰ̀ στρᾰτηγήμᾰτᾰ tà stratēgḗmata
Genitive	τοῦ στρᾰτηγήμᾰτος toû stratēgḗmatos	τοῖν στρᾰτηγημᾰ́τοιν toîn stratēgēmátoin	τῶν στρᾰτηγημᾰ́των tôn stratēgēmátōn
Dative	τῷ στρᾰτηγήμᾰτῐ tôi stratēgḗmati	τοῖν στρᾰτηγημᾰ́τοιν toîn stratēgēmátoin	τοῖς στρᾰτηγήμᾰσῐ / στρᾰτηγήμᾰσῐν toîs stratēgḗmasi(n)
Accusative	τὸ στρᾰτήγημᾰ tò stratḗgēma	τὼ στρᾰτηγήμᾰτε tṑ stratēgḗmate	τᾰ̀ στρᾰτηγήμᾰτᾰ tà stratēgḗmata
Vocative	στρᾰτήγημᾰ stratḗgēma	στρᾰτηγήμᾰτε stratēgḗmate	στρᾰτηγήμᾰτᾰ stratēgḗmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: stratēgēma (see there for further descendants)

Further reading

• “στρατήγημα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “στρατήγημα”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• στρατήγημα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette