στραγγουρία

στραγγουρία

Ancient Greek

Etymology

From στραγγουρέω (strangouréō, “to suffer from strangury”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā), from στράγξ (stránx, “drop”) + ουρέω (ouréō, “to urinate”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /straŋ.ɡoː.rí.aː/ → /straŋ.ɡuˈri.a/ → /straŋ.ɡuˈri.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /straŋ.ɡoː.rí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /straŋ.ɡuˈri.a/

Noun

στραγγουρῐ́ᾱ • (strangouríā) f (genitive στραγγουρῐ́ᾱς); first declension

1. (pathology) strangury

Inflection

First declension of ἡ στραγγουρῐ́ᾱ; τῆς στραγγουρῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ στραγγουρῐ́ᾱ hē strangouríā	τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangouríā	αἱ στραγγουρῐ́αι hai strangouríai
Genitive	τῆς στραγγουρῐ́ᾱς tês strangouríās	τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangouríain	τῶν στραγγουρῐῶν tôn strangouriôn
Dative	τῇ στραγγουρῐ́ᾳ têi strangouríāi	τοῖν στραγγουρῐ́αιν toîn strangouríain	ταῖς στραγγουρῐ́αις taîs strangouríais
Accusative	τὴν στραγγουρῐ́ᾱν tḕn strangouríān	τὼ στραγγουρῐ́ᾱ tṑ strangouríā	τᾱ̀ς στραγγουρῐ́ᾱς tā̀s strangouríās
Vocative	στραγγουρῐ́ᾱ strangouríā	στραγγουρῐ́ᾱ strangouríā	στραγγουρῐ́αι strangouríai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• στραγγουριάω (strangouriáō)
• στραγγουρικός (strangourikós)
• στραγγουριώδης (strangouriṓdēs)

Descendants

• Latin: strangūria
  • → English: strangury

References

• στραγγουρία in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στραγγουρία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette