στοιχείωμα

στοιχείωμα

Ancient Greek

Etymology

στοιχεῖον (stoikheîon) +‎ -ωμᾰ (-ōma)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stoi̯.kʰěː.ɔː.ma/ → /styˈçi.o.ma/ → /stiˈçi.o.ma/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stoi̯.kʰěː.ɔː.ma/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /styˈkʰi.o.ma/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /styˈçi.o.ma/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /styˈçi.o.ma/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /stiˈçi.o.ma/

Noun

στοιχείωμᾰ • (stoikheíōma) n (genitive στοιχειώμᾰτος); third declension

1. an element, a principle
   • 341 BCE – 270 BCE, Epicurus, ap. Diog. L. 10.36
2. (in the plural) the signs of the Zodiac

Declension

Third declension of τὸ στοιχείωμᾰ; τοῦ στοιχειώμᾰτος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ στοιχείωμᾰ tò stoikheíōma	τὼ στοιχειώμᾰτε tṑ stoikheiṓmate	τᾰ̀ στοιχειώμᾰτᾰ tà stoikheiṓmata
Genitive	τοῦ στοιχειώμᾰτος toû stoikheiṓmatos	τοῖν στοιχειωμᾰ́τοιν toîn stoikheiōmátoin	τῶν στοιχειωμᾰ́των tôn stoikheiōmátōn
Dative	τῷ στοιχειώμᾰτῐ tôi stoikheiṓmati	τοῖν στοιχειωμᾰ́τοιν toîn stoikheiōmátoin	τοῖς στοιχειώμᾰσῐ / στοιχειώμᾰσῐν toîs stoikheiṓmasi(n)
Accusative	τὸ στοιχείωμᾰ tò stoikheíōma	τὼ στοιχειώμᾰτε tṑ stoikheiṓmate	τᾰ̀ στοιχειώμᾰτᾰ tà stoikheiṓmata
Vocative	στοιχείωμᾰ stoikheíōma	στοιχειώμᾰτε stoikheiṓmate	στοιχειώμᾰτᾰ stoikheiṓmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Synonyms

• (signs of the Zodiac): στοιχεῖᾰ (stoikheîa)

Derived terms

• στοιχειωμᾰτῐκοί (stoikheiōmatikoí)

References

• “στοιχείωμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• «στοιχείωμα» on page 1,433/1 of Liddell & Scott’s Greek–English Lexicon (8th ed., 1897), Oxford: At the Clarendon Press