σταθμοῦχος

σταθμοῦχος

Ancient Greek

Etymology

From σταθμός (stathmós, “standing place”) +‎ ἔχω (ékhō, “to bear, carry, bring”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /statʰ.môː.kʰos/ → /staθˈmu.xos/ → /staθˈmu.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /statʰ.môː.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /statʰˈmu.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /staθˈmu.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /staθˈmu.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /staθˈmu.xos/

Noun

στᾰθμοῦχος • (stathmoûkhos) m (genitive στᾰθμούχου); second declension

1. keeper of a house, landlord

   Synonyms: οἰκοδεσπότης (oikodespótēs), στέγαρχος (stégarkhos)

2. (military) quartermaster
3. householder on whom a soldier is billeted
4. billeted soldier

Inflection

Second declension of ὁ στᾰθμοῦχος; τοῦ στᾰθμούχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στᾰθμοῦχος ho stathmoûkhos	τὼ στᾰθμούχω tṑ stathmoúkhō	οἱ στᾰθμοῦχοι hoi stathmoûkhoi
Genitive	τοῦ στᾰθμούχου toû stathmoúkhou	τοῖν στᾰθμούχοιν toîn stathmoúkhoin	τῶν στᾰθμούχων tôn stathmoúkhōn
Dative	τῷ στᾰθμούχῳ tôi stathmoúkhōi	στᾰθμούχοιν stathmoúkhoin	τοῖς στᾰθμούχοις toîs stathmoúkhois
Accusative	τὸν στᾰθμοῦχον tòn stathmoûkhon	στᾰθμούχω stathmoúkhō	τοὺς στᾰθμούχους toùs stathmoúkhous
Vocative	στᾰθμοῦχε stathmoûkhe	στᾰθμούχω stathmoúkhō	στᾰθμοῦχοι stathmoûkhoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• σταθμοῦχος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σταθμοῦχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette