προσπεριγίγνομαι

προσπεριγίγνομαι

Ancient Greek

Etymology

From προσ- (pros-, “motion towards, accession to, or nearness to”) +‎ περιγίγνομαι (perigígnomai, “to be superior to, to prevail over, from περι- (peri-, “around, about”) +‎ γίγνομαι (gígnomai, “to become”)”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pros.pe.ri.ɡí.ɡno.mai̯/ → /pros.pe.riˈʝi.ɣno.mɛ/ → /pros.pe.riˈʝi.ɣno.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pros.pe.ri.ɡí.ɡno.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pros.pe.riˈɡi.ɡno.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pros.pe.riˈʝi.ɣno.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pros.pe.riˈʝi.ɣno.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pros.pe.riˈʝi.ɣno.me/

Verb

προσπερῐγίγνομαι • (prosperigígnomai)

1. to accrue as an additional advantage

Conjugation

   Present: προσπερῐγῐ́γνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	προσπερῐγῐ́γνομαι	προσπερῐγῐ́γνῃ, προσπερῐγῐ́γνει	προσπερῐγῐ́γνεται	προσπερῐγῐ́γνεσθον	προσπερῐγῐ́γνεσθον	προσπερῐγῐγνόμεθᾰ	προσπερῐγῐ́γνεσθε	προσπερῐγῐ́γνονται
	subjunctive	προσπερῐγῐ́γνωμαι	προσπερῐγῐ́γνῃ	προσπερῐγῐ́γνηται	προσπερῐγῐ́γνησθον	προσπερῐγῐ́γνησθον	προσπερῐγῐγνώμεθᾰ	προσπερῐγῐ́γνησθε	προσπερῐγῐ́γνωνται
	optative	προσπερῐγῐγνοίμην	προσπερῐγῐ́γνοιο	προσπερῐγῐ́γνοιτο	προσπερῐγῐ́γνοισθον	προσπερῐγῐγνοίσθην	προσπερῐγῐγνοίμεθᾰ	προσπερῐγῐ́γνοισθε	προσπερῐγῐ́γνοιντο
	imperative		προσπερῐγῐ́γνου	προσπερῐγῐγνέσθω	προσπερῐγῐ́γνεσθον	προσπερῐγῐγνέσθων		προσπερῐγῐ́γνεσθε	προσπερῐγῐγνέσθων
						middle/passive
infinitive						προσπερῐγῐ́γνεσθαι
participle	m					προσπερῐγῐγνόμενος
	f					προσπερῐγῐγνομένη
	n					προσπερῐγῐγνόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: προσπερῐεγῐγνόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	προσπερῐεγῐγνόμην	προσπερῐεγῐ́γνου	προσπερῐεγῐ́γνετο	προσπερῐεγῐ́γνεσθον	προσπερῐεγῐγνέσθην	προσπερῐεγῐγνόμεθᾰ	προσπερῐεγῐ́γνεσθε	προσπερῐεγῐ́γνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: προσπερῐγενήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	προσπερῐγενήσομαι	προσπερῐγενήσῃ, προσπερῐγενήσει	προσπερῐγενήσεται	προσπερῐγενήσεσθον	προσπερῐγενήσεσθον	προσπερῐγενησόμεθᾰ	προσπερῐγενήσεσθε	προσπερῐγενήσονται
	optative	προσπερῐγενησοίμην	προσπερῐγενήσοιο	προσπερῐγενήσοιτο	προσπερῐγενήσοισθον	προσπερῐγενησοίσθην	προσπερῐγενησοίμεθᾰ	προσπερῐγενήσοισθε	προσπερῐγενήσοιντο
					middle
infinitive					προσπερῐγενήσεσθαι
participle	m				προσπερῐγενησόμενος
	f				προσπερῐγενησομένη
	n				προσπερῐγενησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: προσπερῐεγενόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	προσπερῐεγενόμην	προσπερῐεγένου	προσπερῐεγένετο	προσπερῐεγένεσθον	προσπερῐεγενέσθην	προσπερῐεγενόμεθᾰ	προσπερῐεγένεσθε	προσπερῐεγένοντο
	subjunctive	προσπερῐγένωμαι	προσπερῐγένῃ	προσπερῐγένηται	προσπερῐγένησθον	προσπερῐγένησθον	προσπερῐγενώμεθᾰ	προσπερῐγένησθε	προσπερῐγένωνται
	optative	προσπερῐγενοίμην	προσπερῐγένοιο	προσπερῐγένοιτο	προσπερῐγένοισθον	προσπερῐγενοίσθην	προσπερῐγενοίμεθᾰ	προσπερῐγένοισθε	προσπερῐγένοιντο
	imperative		προσπερῐγενοῦ	προσπερῐγενέσθω	προσπερῐγένεσθον	προσπερῐγενέσθων		προσπερῐγένεσθε	προσπερῐγενέσθων
					middle
infinitive					προσπερῐγενέσθαι
participle	m				προσπερῐγενόμενος
	f				προσπερῐγενομένη
	n				προσπερῐγενόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: προσπερῐγέγονᾰ, προσπερῐγεγένημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσπερῐγέγονᾰ	προσπερῐγέγονᾰς	προσπερῐγέγονε(ν)	προσπερῐγεγόνᾰτον	προσπερῐγεγόνᾰτον	προσπερῐγεγόνᾰμεν	προσπερῐγεγόνᾰτε	προσπερῐγεγόνᾱσῐ(ν)
	subjunctive	προσπερῐγεγόνω	προσπερῐγεγόνῃς	προσπερῐγεγόνῃ	προσπερῐγεγόνητον	προσπερῐγεγόνητον	προσπερῐγεγόνωμεν	προσπερῐγεγόνητε	προσπερῐγεγόνωσῐ(ν)
	optative	προσπερῐγεγόνοιμῐ, προσπερῐγεγονοίην	προσπερῐγεγόνοις, προσπερῐγεγονοίης	προσπερῐγεγόνοι, προσπερῐγεγονοίη	προσπερῐγεγόνοιτον	προσπερῐγεγονοίτην	προσπερῐγεγόνοιμεν	προσπερῐγεγόνοιτε	προσπερῐγεγόνοιεν
	imperative		προσπερῐγέγονε	προσπερῐγεγονέτω	προσπερῐγεγόνετον	προσπερῐγεγονέτων		προσπερῐγεγόνετε	προσπερῐγεγονόντων
middle/ passive	indicative	προσπερῐγεγένημαι	προσπερῐγεγένησαι	προσπερῐγεγένηται	προσπερῐγεγένησθον	προσπερῐγεγένησθον	προσπερῐγεγενήμεθᾰ	προσπερῐγεγένησθε	προσπερῐγεγένηνται
	subjunctive	προσπερῐγεγενημένος ὦ	προσπερῐγεγενημένος ᾖς	προσπερῐγεγενημένος ᾖ	προσπερῐγεγενημένω ἦτον	προσπερῐγεγενημένω ἦτον	προσπερῐγεγενημένοι ὦμεν	προσπερῐγεγενημένοι ἦτε	προσπερῐγεγενημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	προσπερῐγεγενημένος εἴην	προσπερῐγεγενημένος εἴης	προσπερῐγεγενημένος εἴη	προσπερῐγεγενημένω εἴητον/εἶτον	προσπερῐγεγενημένω εἰήτην/εἴτην	προσπερῐγεγενημένοι εἴημεν/εἶμεν	προσπερῐγεγενημένοι εἴητε/εἶτε	προσπερῐγεγενημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		προσπερῐγεγένησο	προσπερῐγεγενήσθω	προσπερῐγεγένησθον	προσπερῐγεγενήσθων		προσπερῐγεγένησθε	προσπερῐγεγενήσθων
		active				middle/passive
infinitive		προσπερῐγεγονέναι				προσπερῐγεγενῆσθαι
participle	m	προσπερῐγεγονώς				προσπερῐγεγενημένος
	f	προσπερῐγεγονυῖᾰ				προσπερῐγεγενημένη
	n	προσπερῐγεγονός				προσπερῐγεγενημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “προσπεριγίγνομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press