προσπίπτω

προσπίπτω

Ancient Greek

Alternative forms

• προσπίτνω (prospítnō) – poetic
• ποτιπίπτω (potipíptō) – Doric

Etymology

προσ- (pros-, “towards, against”) +‎ πῑ́πτω (pī́ptō, “to fall”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pros.pǐːp.tɔː/ → /prosˈpip.to/ → /prosˈpip.to/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pros.pǐːp.tɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /prosˈpip.to/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /prosˈpip.to/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /prosˈpip.to/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /prosˈpip.to/

Verb

προσπῑ́πτω • (prospī́ptō)

1. to fall on, strike against (followed by dative or prepositional phrase with εἰς (eis) or πρός (prós) and accusative)
2. to attack, assault [+dative]
3. to befall [+dative]
4. (of expenses) to be incurred
5. to prostrate oneself before [+dative]

Conjugation

   Present: προσπῑ́πτω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσπῑ́πτω	προσπῑ́πτεις	προσπῑ́πτει	προσπῑ́πτετον	προσπῑ́πτετον	προσπῑ́πτομεν	προσπῑ́πτετε	προσπῑ́πτουσῐ(ν)
	subjunctive	προσπῑ́πτω	προσπῑ́πτῃς	προσπῑ́πτῃ	προσπῑ́πτητον	προσπῑ́πτητον	προσπῑ́πτωμεν	προσπῑ́πτητε	προσπῑ́πτωσῐ(ν)
	optative	προσπῑ́πτοιμῐ	προσπῑ́πτοις	προσπῑ́πτοι	προσπῑ́πτοιτον	προσπῑπτοίτην	προσπῑ́πτοιμεν	προσπῑ́πτοιτε	προσπῑ́πτοιεν
	imperative		πρόσπῑπτε	προσπῑπτέτω	προσπῑ́πτετον	προσπῑπτέτων		προσπῑ́πτετε	προσπῑπτόντων
		active
infinitive		προσπῑ́πτειν
participle	m	προσπῑ́πτων
	f	προσπῑ́πτουσᾰ
	n	προσπῖπτον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: προσέπῑπτον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσέπῑπτον	προσέπῑπτες	προσέπῑπτε(ν)	προσεπῑ́πτετον	προσεπῑπτέτην	προσεπῑ́πτομεν	προσεπῑ́πτετε	προσέπῑπτον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: προσπεσοῦμαι (Attic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	προσπεσοῦμαι	προσπεσῇ	προσπεσεῖται	προσπεσεῖσθον	προσπεσεῖσθον	προσπεσούμεθᾰ	προσπεσεῖσθε	προσπεσοῦνται
	optative	προσπεσοίμην	προσπεσοῖο	προσπεσοῖτο	προσπεσοῖσθον	προσπεσοίσθην	προσπεσοίμεθᾰ	προσπεσοῖσθε	προσπεσοῖντο
					middle
infinitive					προσπεσεῖσθαι
participle	m				προσπεσούμενος
	f				προσπεσουμένη
	n				προσπεσούμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: προσέπεσον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	προσέπεσον	προσέπεσες	προσέπεσε(ν)	προσεπέσετον	προσεπεσέτην	προσεπέσομεν	προσεπέσετε	προσέπεσον
	subjunctive	προσπέσω	προσπέσῃς	προσπέσῃ	προσπέσητον	προσπέσητον	προσπέσωμεν	προσπέσητε	προσπέσωσῐ(ν)
	optative	προσπέσοιμῐ	προσπέσοις	προσπέσοι	προσπέσοιτον	προσπεσοίτην	προσπέσοιμεν	προσπέσοιτε	προσπέσοιεν
	imperative		πρόσπεσε	προσπεσέτω	προσπέσετον	προσπεσέτων		προσπέσετε	προσπεσόντων
		active
infinitive		προσπεσεῖν
participle	m	προσπεσών
	f	προσπεσοῦσᾰ
	n	προσπεσόν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• προσπίπτω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• προσπίπτω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers