προλύτητι
Ancient Greek
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /pro.lý.tɛː.ti/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /proˈly.te.ti/
- (4th CE Koine) IPA(key): /proˈly.ti.ti/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /proˈly.ti.ti/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /proˈli.ti.ti/
Mark the vowel length of the ambiguous vowel ύ by adding a macron after it if it is long, or a breve if it is short. By default, Module:grc-pronunciation assumes it is short if unmarked.
[This message shows only in preview mode.]
Adjective
προλύτητι • (prolútēti)
- dative singular of προλύτης (prolútēs)
Declension
Third declension of ἡ προλύτης; τῆς προλύτητος (Attic)
Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nominative | ἡ προλύτης hē prolútēs | τὼ προλύτητε tṑ prolútēte | αἱ προλύτητες hai prolútētes | ||||||||||
Genitive | τῆς προλύτητος tês prolútētos | τοῖν προλυτήτοιν toîn prolutḗtoin | τῶν προλυτήτων tôn prolutḗtōn | ||||||||||
Dative | τῇ προλύτητῐ têi prolútēti | τοῖν προλυτήτοιν toîn prolutḗtoin | ταῖς προλύτησῐ / προλύτησῐν taîs prolútēsi(n) | ||||||||||
Accusative | τὴν προλύτητᾰ tḕn prolútēta | τὼ προλύτητε tṑ prolútēte | τᾱ̀ς προλύτητᾰς tā̀s prolútētas | ||||||||||
Vocative | προλύτης prolútēs | προλύτητε prolútēte | προλύτητες prolútētes | ||||||||||
Notes: |
|